หล่างหน่าย “สิ้นเปลือง” ความพยายามและเวลาไปกับหนังสือ

ความรักในการอ่านหนังสือและความจำที่ดีช่วย Lang Nhan Phung Tat Dac ในการทำงานเป็นนักข่าวและนักเขียนได้อย่างมาก ความรักอันลึกซึ้งที่เขามีต่อหนังสือได้รับการแสดงออกด้วยความเคารพเมื่อเขาพูดไว้ในงาน Before the Lamp ว่า "การอ่านหนังสือให้ปราชญ์ขงจื๊อฟังนั้นไม่เพียงเป็นกิจกรรมยามว่างที่หรูหราเท่านั้น แต่ยังเป็นการกระทำอันศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย นั่นคือการค้นหาวิธีในการแสดงความอาลัยต่อผู้ล่วงลับ"

บิดาของผลงาน Adventures of a Cricket - To Hoai รู้สึกสนใจเรื่องราวของ Vo Gia Dinh เมื่อเขายังเป็นเด็ก ภาพถ่าย: เหงียน ดินห์ ตวน

เมื่อเขียนเกี่ยวกับ Lang Nhan ใน Ten Faces of Literature Ta Ty ได้กล่าวถึงความทุ่มเทของ Lang Nhan ที่มีต่อหนังสือเป็นพิเศษ: "Lang Nhan ใช้พลังงานและเวลาอย่างมากในการอ่านหนังสือ อ่านหนังสือทั้งเล่มเพื่อให้ได้ความคิดเพียงเล็กน้อย และจากความคิดเหล่านั้น Lang Nhan ได้เตรียมพร้อมสำหรับอาชีพนักเขียนของเขา" “หล่างหนานมีความจำพิเศษ ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาเรียนรู้หรืออ่านจะถูกฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขา เมื่อจำเป็น พวกมันจะปรากฏขึ้นเพื่อให้เราใช้และพิจารณาว่าเป็นของของเรา”

เนื่องจากเขาอ่านหนังสือมากและได้รับความรู้จากโลกมากมาย Lang Nhan จึงได้ลงตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ทุกฉบับตั้งแต่ Dong Tay ถึง Thoi Bao, Duy Tan, Hai Phong weekly, Ich Huu, นิตยสาร Dong Duong... มีหนังสือพิมพ์ นิตยสาร และคอลัมน์ที่เขาดูแลซึ่งกลายเป็นแบรนด์ของเขาเอง เช่น "Before the light" ใน Dong Tay, "Unreasonable stories" ในนิตยสาร Dong Duong... ต่อมามีผลงานจำนวนมากที่ตีพิมพ์จากบทความเหล่านั้น เช่น Before the light, Unreasonable stories, Anecdotes of Nho village, Stories of ca ke, Biography of famous people: Ton That Thuyet (นามปากกา Co Nhi Tan)...

การละทิ้งหนังสือเป็นเรื่องเจ็บปวดไม่ต่างจากการสูญเสียเนื้อหนังไปชิ้นหนึ่ง

ความรู้สึกนั้นเป็นของเหงียนหง ก่อนที่จะมาเป็นนักเขียนเรื่อง Childhood Days, Bi Vo, Cua Bien... เมื่อเหงียนหงและแม่ของเขาได้ย้ายมาอยู่ที่ไฮฟอง ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเมื่อไม่มีงานทำเพื่อหาเลี้ยงชีพ แม่และลูกก็มีหนี้ค่าเช่าและไม่มีทางจัดการอะไรได้เลย สิ่งที่มีค่าที่สุดที่เหงียนหงษ์มีในตอนนั้นก็คือกล่องหนังสือและหนังสือพิมพ์มูลค่า 2 เหรียญพร้อมพจนานุกรมภาษาฝรั่งเศส ผลงานของวิกเตอร์ อูโก, ชาโตบรีออง, อัลฟองส์ โดเดต์, โวลแตร์, ฌอง-ฌัก รุสโซ, ของเดอะลู, ลูจรองลู... กล่องหนังสือเหล่านั้นกลายเป็นตัวประกัน เป็นพันธบัตรหนี้เพื่อเช่า ทำให้เหงียนหงษ์เหม่อลอย "เหมือนกับโดนหั่นเป็นชิ้นๆ จริงๆ" ตามที่บันทึกไว้โดยบัวก เซือง เวียด วัน

เรื่องเล่าสาวเม้าท์มอย (พิมพ์ปี 1993) โดย ลาง หน่าน ภาพถ่าย: ทราน ดินห์ บา

แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดและสูญเสียส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณไปมากเพียงใด เช่นเดียวกับตู้หนังสืออันเป็นที่รักที่ถูกแยกออกไป แต่ความรู้สึกของความสุขและความยินดีเมื่อได้มันคืนมาจะเพิ่มมากขึ้นอย่างทวีคูณ หลังจากได้เหรียญจากเงินค่าเล่าเรียนแล้ว เหงียนหงก็รีบมอบเหรียญนั้นให้แม่เพื่อไถ่ตัวประกัน และหลังจากเดินเตร่ไปมาอย่างหมดแรง “เหมือนฝันและต้องการนอนลงที่ไหนสักแห่ง แต่เมื่อกลับถึงบ้านและเห็นไฟเปิดอยู่ กล่องหนังสืออยู่กลางโต๊ะ และแม่ลุกขึ้นนั่งและเรียกฉันอย่างตื่นตระหนก ฉันก็ตื่นขึ้นทันที ฉันวิ่งเข้าไปคว้ากล่องหนังสือ เปิดมัน นับ และรื้อค้นมัน พร้อมกับกรีดร้อง”

ก่อนหน้านั้น เมื่อเขายังเด็ก ผู้เขียน “Bi vo tuoi thieu nhi” ก็เริ่มคุ้นเคยกับงานวรรณกรรมตั้งแต่ยังเด็ก โดยอ่านนวนิยายเรื่อง “Qua duong” (Nguyen Trong Thuat) และ “Tay du ky” (การเดินทางไปตะวันตก) ให้ยายและพ่อฟัง และดื่มด่ำกับงานเขียนเหล่านั้นอย่างเต็มที่ ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ในบ้านยังมีหนังสือจากตะวันออกและตะวันตก เช่น บันทึกสามก๊ก ราชวงศ์โจวตะวันออก เรื่องเล่าประหลาดจากสตูดิโอจีน การผจญภัยของลู่ผิงซาน การผจญภัยของเทเลแมค นอกจากนี้ ฮ่องน้อยยังเช่าหนังสือมาอ่านเพิ่ม ตัวละครเหล่านั้นอยู่กับฉันเพื่อเรียนรู้

ความคุ้นเคยตั้งแต่เนิ่นๆ และได้รับอิทธิพลจากงานวรรณกรรมและหนังสือดูเหมือนจะเป็นปัจจัยร่วมที่สำคัญในหมู่นักเขียนและกวีจำนวนมาก สำหรับฮ่วยก็ไม่มีข้อยกเว้นเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมงานของเขา เด็กน้อยชื่อเซ็น (ชื่อโต่ห่วย) รู้จักอ่านเขียน จึงพบหนังสือหลายเล่มในหีบของพ่อ ได้แก่ จินเตย์ ทามฮานามดุง ลุค วัน เตียน บาชัวบา... จากนั้น "ฉันเอาหัวมุดอยู่ในที่อ่านหนังสือพิเศษนั้นตลอดทั้งวัน ฉันจ้องตาไปทีละหน้า" และตรงนี้เป็นภาพของคนที่กำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือ หนีจากความเป็นจริง “วางหนังสือลง หน้าฉันหมองหม่น” โตะฮวยเล่าถึงเรื่อง Wild Grass เช่นนั้น

เมื่อคุณรักและติดหนังสือแล้ว คุณก็หยุดไม่ได้ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ทำอะไรก็ตาม หากคุณพบหนังสือ มันก็เหมือนกับผู้ติดยาเสพติดพบกับยาเสพติด ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือการเสพติดหนังสือจะมีความละเอียดอ่อน สง่างาม ถูกต้องตามกฎหมายและถูกกฎหมายมากกว่า ยังคงเหมือนโตโห่ย เมื่อต้องพักอยู่ที่บ้านคนรู้จักของพ่อ เซ็นน้อยก็หาเพื่อนสนิทคนหนึ่งทันที เมื่อเขามาถึงบ้าน เขาก็เห็น “หนังสือหลายเล่มทั้งเล่มใหญ่และเล่มเล็กกองอยู่เต็มไปหมด” ที่นี่ เซ็น ปล่อยให้จิตวิญญาณของเธอล่องลอย "จมอยู่กับเด็กชายตั้งแต่ครั้งที่เขาออกจากบ้านเพื่อติดตามชายคณะละครสัตว์แก่ๆ" ในผลงาน "No Family" ของเฮกเตอร์ มาโลต์ แปลโดยเหงียน โด มูก แม้ว่าหนังสือจะเก่าและขาดรุ่งริ่ง แต่หน้าสุดท้ายไม่กี่หน้าก็ซีดจาง เซ็นถือว่าหนังสือเก่าๆ ขาดรุ่งริ่งเล่มนั้นเป็นเพื่อนที่รักของเขา จึงซ่อนมันไว้ใต้เตียง เพราะกลัวว่าจะมีใครมาขโมยไป ต่อมาเมื่อคุณยายไปรับเขากลับบ้าน ก่อนจะออกเดินทาง เด็กชายรู้สึกเศร้ามาก เพราะว่า “ไม่มีทางที่จะขโมยหนังสือ No Family ได้ ดังนั้น ฉันจึงทิ้งมันไว้ในช่องว่างของโต๊ะ เหมือนกับเรือที่หลบพายุอยู่ตรงนั้น” (โปรดติดตามตอนต่อไป)

ที่มา: https://thanhnien.vn/lang-nhan-phung-tat-dac-doc-ca-xe-sach-de-gom-ve-vai-suy-nghi-185250422223808658.htm