អាហារ​ជា​លក្ខណៈ​គ្រួសារ​របស់​ជន​ជាតិ​វៀត​ណាម​ត្រូវ​បាន​បង្កប់​ដោយ​វប្បធម៌​បូព៌ា។

ដូច្នេះ​បើ​តាម​មិត្ត​អ្នក​អាន ថាច់ ប៊ិច ង៉ុក ការ​អញ្ជើញ​មុន​ពេល​បាយ​ត្រូវ​រក្សា​និង​រក្សា​ទុក។

ខាងក្រោមនេះជាការចែករំលែករបស់អ្នកអាន។

ការអញ្ជើញគឺប្រសើរជាងពិធីបុណ្យ

ការអញ្ជើញមុនពេលអាហារនីមួយៗមិនត្រឹមតែជាអាហារគ្រួសារវៀតណាមប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាសកម្មភាពវប្បធម៌ដែលមិនអាចខ្វះបានមុនពិធីជប់លៀងនីមួយៗផងដែរ។

នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​មួយ​ចំនួន​ជុំវិញ​ពិភពលោក​ដូច​ជា ជប៉ុន កូរ៉េ ទួរគី បារាំង... នេះ​ជា​ការ​សំខាន់​ជាពិសេស។

ការសួរសុខទុក្ខ និងពាក្យល្អមុនពេលអាហារគឺមិនអាចខ្វះបានដើម្បីបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះអាហារ ក៏ដូចជាការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកគ្រប់គ្នានៅពេលទទួលទានអាហារ។

នៅក្នុងប្រទេសយើងតាំងពីបុរាណកាលមក មិនថាទីក្រុង ឬជនបទ ភ្នំ ឬដីទំនាប អ្នកមាន ឬអ្នកក្រ ការអញ្ជើញមនុស្សឱ្យញ៉ាំមុនពេលបាយម្តងៗ តែងតែត្រូវបានចាត់ទុកថាជាទម្លាប់ស្ទើរតែចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងគ្រួសារ។

ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​មាន​សុភាសិត​មួយ​ពោល​ថា “ការ​សួរ​សុខទុក្ខ​ប្រសើរ​ជាង​បុណ្យ” ជា​ការ​គួរ​សម។ វាសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃការសួរសុខទុក្ខ និងអាកប្បកិរិយាប្រកបដោយការគោរពជាងការរីករាយនឹងអាហារ។

នៅពេលចាស់ទុំ ឪពុកម្តាយ ឬជីដូនជីតាមកលេងផ្ទះ ការស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្តៅ និងការសួរសុខទុក្ខប្រកបដោយសុជីវធម៌នឹងនាំមកនូវសុភមង្គលដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានជាមួយនឹងអាហារឆ្ងាញ់ៗនៅលើតុបរិភោគអាហារ។

កូនកើតមកពេលរៀននិយាយដំបូង ហើយត្រូវបានឪពុកម្តាយ ជីដូនជីតា ឬបងប្អូនចាស់ជរា អញ្ជើញអាហារនីមួយៗ ដូចជា៖ "ខ្ញុំអញ្ជើញជីដូនជីតាមកហូប ខ្ញុំអញ្ជើញឪពុកម្តាយមកហូប ខ្ញុំអញ្ជើញបងប្អូនចាស់មកហូប..."។

បើកូនណាឃ្លានពេក ហើយញ៉ាំលឿនពេកមុនបាយម្តងៗ ហើយភ្លេចអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារ ច្បាស់ជាត្រូវជីដូន ឪពុកម្តាយ ឬបងប្អូនបង្កើត ដាស់តឿនរំលឹកដល់ពេលក្រោយ ហើយកុំភ្លេចជាដាច់ខាត។

ការអប់រំនៃការអញ្ជើញទៅទទួលទានអាហារ មិនត្រឹមតែកំណត់ត្រឹមកន្លែងគ្រួសារប៉ុណ្ណោះទេ កុមារតែងតែត្រូវបានលោកយាយ និងឪពុកម្តាយបង្រៀនថា ពេលទៅណាមកណាដើម្បីញ៉ាំអាហារជប់លៀង មិនត្រូវភ្លេចអញ្ជើញមុនទទួលទានអាហារឡើយ។

លែងត្រូវការទៀតហើយ?

ខ្ញុំ​នៅ​ចាំ​កាល​ពី​តូច ជីដូន​របស់​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ៖ ទៅ​ណា​មក​ណា​ក៏​ចាំ​អញ្ជើញ​អ្នក​រាល់​គ្នា។ ពេលអង្គុយនៅតុតែមួយជាមួយមនុស្សចាស់ដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ អ្នកមិនចាំបាច់អញ្ជើញម្នាក់ៗម្តងមួយៗទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែនិយាយថា៖ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញលោក លោកស្រី ពូមីង មីង និងបងប្អូនមកញ៉ាំអាហារ។

ខ្ញុំ​គិត​ថា​មិន​ត្រឹម​តែ​ខ្ញុំ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​កុមារ​ជា​ច្រើន​ដែល​កើត​ប៉ុន្មាន​ទសវត្សរ៍​មុន​ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​បង្រៀន​ដូច​ការ​អញ្ជើញ​ដោយ​ជីដូន​ជីតា និង​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​ពួកគេ​ដែរ។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គួរឲ្យសោកស្ដាយ នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ សកម្មភាពវប្បធម៌ដ៏ស្រស់បំព្រងនោះ បាននឹងកំពុងរសាត់បាត់បន្តិចម្តងៗ ដោយសារការអញ្ជើញមកទទួលទានអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ កាន់តែអវត្តមានក្នុងគ្រួសារក្នុងប្រទេសរបស់យើង ជាពិសេសគ្រួសារនៅទីក្រុង។

មនុស្សជាច្រើន ជាពិសេសយុវវ័យពន្យល់ថា ការហូបចុកគឺជារឿងប្រចាំថ្ងៃ ហើយការអញ្ជើញមនុស្សមុនអាហារម្តងៗក្នុងសម័យទំនើបនេះ គឺមិនសមស្របទៀតទេ ព្រោះវាពិបាក និងចំណាយពេលច្រើន។

ពេល​ខ្ញុំ​ទៅ​ផ្ទះ​មិត្តភ័ក្ដិ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​អញ្ជើញ​ឲ្យ​ស្នាក់​នៅ និង​ញ៉ាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ជាមួយ​ក្រុម​គ្រួសារ។ ពេលកំពុងញ៉ាំ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា កូនពីរនាក់របស់មិត្តភ័ក្តិខ្ញុំ កូនប្រុសច្បងរៀនមធ្យមសិក្សា និងកូនស្រីពៅនៅសាលាបឋមសិក្សា បានអោនក្បាល ហើយចាប់ផ្តើមញ៉ាំដោយមិនអញ្ជើញឪពុកម្តាយ ឬខ្ញុំជាភ្ញៀវឡើយ។

ពេល​ញ៉ាំ​បាយ​ចប់ កូន​ៗ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បន្ទប់​។ ខ្ញុំបានស្នើឱ្យអ្នកបង្រៀនកូនរបស់អ្នកពីរបៀបអញ្ជើញពួកគេឱ្យញ៉ាំមុនពេលអាហារនីមួយៗដើម្បីបង្កើតឱ្យមានវប្បធម៌និងវិន័យ។ មិត្តខ្ញុំសើចហើយនិយាយថា "អូ៎ សីលធម៌នេះហួសសម័យហើយ។ នេះជាសតវត្សរ៍ទី ២១ មិនមែនជាសម័យសក្តិភូមិទេ។ សុំឱ្យកូនឯងអញ្ជើញអ្នកមកញ៉ាំដូចនោះ មិនចាំបាច់ទៀតទេ" ។

ឮការពន្យល់របស់អ្នកហើយដឹងថាអ្នកលែងឱ្យតម្លៃលើភាពស្រស់ស្អាតនៃសកម្មភាពវប្បធម៌ប្រចាំថ្ងៃ ខ្ញុំញញឹមហើយប្តូរប្រធានបទ។

ការ​អញ្ជើញ​មុន​ពេល​ទទួល​ទាន​អាហារ​ដូច​បាន​រៀប​រាប់​មក​គឺ​ជា​ពិធី​បុណ្យ​មួយ​ក្បួន​ជា​សកម្មភាព​វប្បធម៌​ប្រពៃណី​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​នៅ​គ្រប់​គ្រួសារ​វៀតណាម។

ដូច្នេះ​មិន​ថា​សម័យ​ណា​ក៏​ដោយ ការ​ថយ​ចុះ​បន្តិច​ម្តងៗ​គឺ​ជា​ទុក្ខ​សោក​គួរ​ឲ្យ​អាណិត។

ហេតុដូច្នេះហើយ ក្រុមគ្រួសារ ជាពិសេសអ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុង ឪពុកម្តាយត្រូវ "រស់ឡើងវិញ" នូវសកម្មភាពវប្បធម៌ដ៏ស្រស់បំព្រងនេះ ដោយតែងតែយកចិត្តទុកដាក់បង្រៀនកូនៗ អញ្ជើញអ្នកគ្រប់គ្នាមុនពេលអាហារនីមួយៗ។

សម្ពោធក្លឹបអ្នកស្រលាញ់សិល្បៈ និងវប្បធម៌ធ្វើម្ហូប

TT (HCMC) - នៅព្រឹកថ្ងៃទី 30 ខែតុលា នៅវិមានវប្បធម៌ការងារទីក្រុងហូជីមិញ ទស្សនាវដ្តីវប្បធម៌ និងសិល្បៈអាហារ និងភេសជ្ជៈ បានសម្របសម្រួលជាមួយសហព័ន្ធការងារ និងសហភាពនារីខណ្ឌទី 1 HCMC ដើម្បីសម្ពោធក្លឹបវប្បធម៌ និងសិល្បៈអាហារ និងភេសជ្ជៈ ដែលមានសមាជិកជិត 150 នាក់ចូលរួម។