ការអានសៀវភៅធ្វើម្ហូបចាស់ៗដោយប្រុងប្រយ័ត្នបង្ហាញឱ្យឃើញថាពួកគេនាំយើងឱ្យលើសពីការនឹករលឹក និងការចងចាំគ្រួសារ។ ជនជាតិអូស្ត្រាលីម្នាក់ទៀត អ្នកកាសែត ABC News ឈ្មោះ Emma Siossian ហៅ សៀវភៅធ្វើម្ហូប ថា "រូបថតខ្លីៗ" - រូបថតភ្លាមៗថាយើងជានរណា និងមកពីណា។ ជាឧទាហរណ៍ នាងប្រាប់រឿងរ៉ាវនៃការធ្វើនំអេប៉ុងបុណ្យណូអែលពីរូបមន្តមួយនៅក្នុងសៀវភៅធ្វើម្ហូបតាមព្យញ្ជនៈរបស់គ្រួសារ Janet Gunn ។ ម្ចាស់សៀវភៅទីមួយគឺជីដូនរបស់ Gunn ដែលបានទិញវាក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1930។ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 ម្តាយរបស់ Gunn បានធ្វើនំអេប៉ុងដោយប្រើរូបមន្តដូចគ្នា ហើយបានឱ្យកាកបាទក្រហមប្រគល់វាទៅឱ្យឪពុករបស់នាងដែលកំពុងបម្រើនៅ New Guinea ។ ថ្ងៃនេះនៅជាប់នឹងមុខម្ហូប នៅតែមានកំណត់ចំណាំជាមួយនឹងតម្លៃគ្រឿងផ្សំនីមួយៗនៅពេលនោះ ដែលម្តាយរបស់នាងបានកត់ត្រាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ Gunn ក៏រក្សាសៀវភៅរូបមន្តដែលសរសេរដោយដៃដោយជីដូន ម្តាយ និងម្តាយក្មេកដែលនាងទុកជាទ្រព្យ។ មិន​ត្រឹម​តែ​ប្រវត្តិ​របស់​បុគ្គល ឬ​គ្រួសារ​នោះ​ទេ។ ក្រឡេកទៅមើលសៀវភៅចាស់ៗ យើងអាចដឹងថារឿងសមុទ្រ និងវាលស្មៅអាចដកស្រង់ចេញពីចំណុចសំខាន់ៗដែលរាយបញ្ជីគ្រឿងផ្សំ និងការណែនាំយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីវិធីធ្វើម្ហូប។ ជាឧទាហរណ៍ យោងទៅតាម Siossian ការអានសៀវភៅ The Barossa Cookery Book ដែលជាបណ្តុំរូបមន្តចំណាស់បំផុតមួយរបស់ប្រទេសអូស្ត្រាលី បង្ហាញពីស្ថានភាពរបស់ស្ត្រីកាលពីអតីតកាល។ សៀវភៅ Barossa Cookery ត្រូវបានបោះពុម្ពជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំ 1917 ហើយត្រូវបានបោះពុម្ពម្តងហើយម្តងទៀតក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំបន្តបន្ទាប់ទៀត រហូតដល់ការបោះពុម្ពដែលបានកែប្រែត្រូវបានចេញផ្សាយនៅឆ្នាំ 1932។ នៅក្នុងការបោះពុម្ពដំបូង អ្នកនិពន្ធស្ត្រីមិនត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះនោះទេ ប៉ុន្តែសំដៅទៅលើតែពាក្យដើមរបស់ស្វាមីប៉ុណ្ណោះ។ ស្ត្រីសម័យទំនើបពីរនាក់គឺ Sheralee Menz និង Marieka Ashmore កំពុងដឹកនាំគម្រោងមួយដើម្បីតាមដានអតីតកាល ដោយសង្ឃឹមថានឹងស្វែងរកឈ្មោះស្ត្រីទាំងនេះ និងរឿងរ៉ាវជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយផ្តល់កិត្តិយសដល់ពួកគេដែលពួកគេសមនឹងទទួលបាន។ Avery Blankenship ជានិស្សិតបណ្ឌិតនៅសាកលវិទ្យាល័យ Northeastern (សហរដ្ឋអាមេរិក) ក៏បានធ្វើការរកឃើញស្រដៀងគ្នាអំពី "ភាពជាអ្នកនិពន្ធ" នៃទស្សនីយភាពបុរាណ។ ដូច្នោះហើយនៅក្នុងសតវត្សទី 19 អ្នកដែលមានឈ្មោះនៅលើសៀវភៅធ្វើម្ហូប - ប្រភេទសៀវភៅដែលមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់កូនក្រមុំថ្មីនៅពេលនោះ - មិនមែនជា "ឪពុក" ពិតប្រាកដនៃរូបមន្តនៅក្នុងវាទេ។ ម្ចាស់ផ្ទះដ៏ថ្លៃថ្នូតែងតែជួលមនុស្សឱ្យចម្លងរូបមន្តដែលបង្កើតឡើងដោយចុងភៅ ឬទាសករក្នុងផ្ទះ ហើយចងក្រងជាសៀវភៅ។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ អ្នក​បម្រើ​ពាក់​កណ្តាល​ដែល​មិន​បាន​ដឹង​ថា​ការ​រួម​ចំណែក​របស់​ពួក​គេ​មិន​ត្រូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ទេ។ Cookbooks យោងទៅតាម Wessell ក៏ជាមូលដ្ឋានទិន្នន័យសម្រាប់តារាងភាពប្រែប្រួលដូចជាការផ្លាស់ប្តូរការធ្វើចំណាកស្រុក ភាពអាចរកបាននៃគ្រឿងផ្សំផ្សេងៗគ្នា ក៏ដូចជាការផ្លាស់ប្តូរបច្ចេកវិទ្យា។ ជាឧទាហរណ៍ យោងតាមការវិភាគរបស់ Blankenship សៀវភៅឆ្នាំ 1875 របស់ Elizabeth Smith Miller In the Kitchen បង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរពីការសរសេររូបមន្តនិទានកថា ទៅជាទម្រង់វិទ្យាសាស្រ្ត គ្រឿងផ្សំ និងបរិមាណកាន់តែច្រើនដែលយើងឃើញនៅដើមរូបមន្តថ្ងៃនេះ។ អ្នកអានសៀវភៅនេះក៏អាចស្វែងយល់បន្ថែមអំពីស្ថានភាពនៅអាមេរិកក្រោយសង្គ្រាមស៊ីវិលផងដែរ។ រូបមន្តមួយចំនួនដែលរួមបញ្ចូលដូចជារូបមន្ត bacon ផ្តល់នូវទិដ្ឋភាពប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏ទូលំទូលាយបន្ថែមទៀតអំពីទាសភាពនៅអាមេរិកនៅពេលនោះ។ Emily Catt អ្នកថែរក្សាបណ្ណសារជាតិនៃប្រទេសអូស្ត្រាលី ដែលជាកន្លែងប្រមូលសៀវភៅធ្វើម្ហូបដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់របស់ប្រទេសនេះ និយាយថា រូបមន្តក៏ឆ្លុះបញ្ចាំងពីបញ្ហាប្រឈមនៃសម័យកាលផងដែរ។ ការសរសេរសម្រាប់បណ្តាញព័ត៌មានប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងខែកក្កដា លោក Blankenship បានអះអាងថា ការអានរូបមន្តចាស់ៗគឺជាសិល្បៈមួយ ពីព្រោះការលាក់ទុកនៅក្នុងពួកវាអាចជាកំណប់ទ្រព្យដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត ទំនាក់ទំនង និងការផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយា។ សៀវភៅនេះបានចោទជាសំណួរថា តើនរណាជា "នៅក្នុងផ្ទះបាយ" ហើយអ្នកណាមានសិទ្ធិត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកកាន់តួនាទីនៅក្នុងកន្លែងនោះ? នាងទទួលស្គាល់ថាការអានរូបមន្តដែលទាមទារការស្វែងរក "ធាតុលាក់" និងទំនាក់ទំនងប្រវត្តិសាស្ត្រនិងវប្បធម៌គឺមិនរីករាយទេប៉ុន្តែអ្នកណាម្នាក់ដែលយល់ពី "សិល្បៈ" នេះនឹងទទួលបានការត្រាស់ដឹងខាងបញ្ញាច្រើន។ "[នេះ] ជួយលាតត្រដាងស្ត្រីដែលប្រហែលជាត្រូវបានបំភ្លេចចោលដោយប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយកាន់តែទូលំទូលាយ ចោទជាសំណួរអំពីប្រភពដើមនៃប្រពៃណីធ្វើម្ហូប អំពីថាតើដៃប៉ុន្មាននាក់បាននឿយហត់ក្នុងការបង្កើតប្រវត្តិធ្វើម្ហូបទាំងនោះ។ វិធីសាស្ត្រដូចគ្នានេះអាចអនុវត្តបានចំពោះសៀវភៅធ្វើម្ហូបគ្រួសាររបស់អ្នក៖ តើរូបមន្តរបស់ជីដូនរបស់អ្នកមកពីណា? តើនរណាជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់នាង? តើនំណាខ្លះដែលនាងលាក់ឈ្មោះ? Blankenship សរសេរ។ ទីមួយ រូបរាងដំបូងបំផុតគឺប្រហែលជាសៀវភៅអាណ្ណាមស៍ (1) ដោយអ្នកនិពន្ធ RPN បោះពុម្ពដោយ Tin Duc Thu Xa, Saigon ក្នុងឆ្នាំ 1909 យោងតាមព័ត៌មានដែលបានរក្សាទុកនៅលើ Google Books ។ លំដាប់បន្ទាប់គឺសៀវភៅអាហារអាណ្ណាម (២) ដោយលោកស្រី ឡឺ ហ៊ូកុង មេសុង ជេ វៀត សៃហ្គន ក្នុងឆ្នាំ ១៩១៤ និង ថុក ផូ បាចធាន (៣) ដោយ ទ្រុង ធីបិច (ហៅប៊ិច ធី ឃ្វី) បោះពុម្ពដោយគ្រួសារ បោះពុម្ពនៅទីក្រុងហាណូយ ឆ្នាំ ១៩១៥។ ពិសេសគឺសៀវភៅ តាន់ ដេត ប៉ោម (Tan Da Thuc Pham) ជាអ្នកអះអាង។ សិស្ស កត់ត្រាជីវិតហូបចុករបស់ តាន់ ដា ពីឆ្នាំ 1928 ដល់ឆ្នាំ 1938 ។ សៀវភៅនេះត្រូវបានបោះពុម្ពដោយ ឌុយ តាន់ធូសា ក្នុងឆ្នាំ 1943 រួមទាំងមុខម្ហូបចំនួន 74 មុខរបស់ "មេចុងភៅ" Tan Da ។ ម្ហូបនីមួយៗនៅពេលនោះមិនមានតម្លៃលើសពី 2 កាក់ទេ ស្មើនឹងតម្លៃមាសនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះប្រហែល 280,000 កាក់ ដែលពិតជាប្រណិតខ្លាំងណាស់។ ប្រភព​មួយ​ទៀត​និយាយ​ថា នៅ​ពេល​នោះ​ផូ​មួយ​ចាន​មាន​តម្លៃ​តែ​ប៉ុន្មាន​សេន​ប៉ុណ្ណោះ។ បើ​ទោះ​ជា​៥​សេន​ក៏​២​ដុង គឺ​៤០​ចាន​ផូ​ហើយ។ រឿងតែមួយគត់គឺខ្ញុំមិនដឹងថាកវីយកលុយពីណាទៅទិញស្រានិងធ្វើម្ហូបជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សូមក្រឡេកមើលមុខម្ហូបប្រពៃណីវៀតណាមចំនួនបី (1, 3 និង 4) ដែលអាចចាត់ទុកថាជាបុរាណ ដែលតំណាងឱ្យតំបន់ទាំងបីដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ ដើម្បីមើលពីរបៀបដែលមុខម្ហូបវៀតណាមទូទៅមួយចំនួនត្រូវបានចម្អិន/រៀបចំ។ ថ្វីត្បិតតែគ្រប់គ្នានិយាយថា ត្រីប្រហិតគឺជាមុខម្ហូបពិសេសរបស់ស្រុកគេក៏ដោយ ក៏ត្រីប្រហុកមានលក់នៅទូទាំងប្រទេស។ មានសៀវភៅដោយ RPN (Saigon) ដោយលោកស្រី Ty Que (Hue) និងដោយ Tan Da (ហាណូយ)។ យោងតាមវចនានុក្រមវៀតណាមរបស់ Le Van Duc “បបរ (ម) មានម្រេចច្រើន ញ៉ាំក្តៅនឹងធ្វើឲ្យអ្នកបែកញើស”។ អត្ថន័យនេះគឺស្រដៀងទៅនឹងអត្ថន័យនៃ "អា" នៅក្នុងអាណាម - វចនានុក្រមបារាំង (1898) ដោយ Génibrel: រីករាយ។ អាហារសម្រន់ - អាហារសម្រន់? សព្វថ្ងៃនេះ ត្រីងៀត ត្រីងៀត និងត្រីងៀត គឺជាចំណែកទូទៅនៅក្នុងម្ហូបបបរ។ ត្រី​ប្រហុក​ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅ​នៅ​ភាគ​ខាង​ជើង​, ត្រី​កណ្ដៀង​ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅ​នៅ​ភាគ​ខាង​ត្បូង​។ ជន​ជាតិ​លោក​ខាង​លិច​និយាយ​ថា ត្រី​កំពឹស​មិន​ឆ្ងាញ់​ដូច​ត្រី​ពស់​ពណ៌​ខ្មៅ​ទេ ខណៈ​អ្នក​ខាង​ជើង​និយាយ​ផ្ទុយ​ពី​នេះ។ ខ្ញុំជឿជាក់លើប្រជាជនលោកខាងលិចកាន់តែច្រើន ព្រោះនោះជាសំបុករបស់ត្រីប្រឡាក់ ពួកវាមានឱកាសដើម្បីដុសធ្មេញរបស់ពួកគេដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យ "ប្រសើរជាង" ។ ប្រភេទត្រីគល់រាំង ជាទូទៅរួមមាន ត្រីកំពឹសខ្មៅ ត្រីកំពឹសក្រាស់ និងត្រីគល់រាំង ប៉ុន្តែករណីលើកលែងចំពោះភាគបែងទូទៅនេះ គឺម្ហូប "ត្រីឆ្អើរ" របស់ "អារក្សទឹក" លោក តាន់ ដា ដែលចូលចិត្តជ្រើសរើសត្រីគល់រាំង ឬ ម្លូ (ត្រីគល់រាំង) ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងត្រីឆ្អឹងខ្ពស់ដូចជាត្រីគល់រាំង កវីស្រវឹងរបស់យើងត្រូវឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ជាច្រើនដើម្បីធ្វើឱ្យឆ្អឹងពុក ប៉ុន្តែសាច់ត្រីនៅតែរឹង។ អ្វីដែលគួរឲ្យស្ងើចសរសើរបំផុតរបស់ តាន់ ដា គឺរបៀបញ៉ាំដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់របស់គាត់៖ «បបរឆ្នាំងតែងតែទុកនៅលើចង្ក្រានឲ្យឆ្អិន។ ពេលញ៉ាំត្រូវដាក់បន្លែក្នុងចាន កាត់ត្រីមួយដុំ ជ្រលក់ទឹកបង្គា ក្រូចឆ្មា ម្ទេស និងទឹកប្រហុក ដាក់ពីលើ ហើយញ៉ាំ។ ទំពារសាច់ត្រី និងបន្លែឲ្យឆ្អិន រួចយកបបរពីរបីស្លាបព្រាចូលឆា។ ម្ហូប​បុរាណ​មិន​អន់​ជាង​ម្ហូប Michelin សព្វ​ថ្ងៃ​ទេ! លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ទៀត បើ​យើង​រាប់​តាន់​ដា។ នៅ​កន្លែង​ខ្លះ​នៅ​សម័យ​បុរាណ បបរ​បាន​ក្លាយ​ជា​ស៊ុប​ស្រដៀង​នឹង​សម្ល​ត្រី​ដែល​យើង​មាន​សព្វ​ថ្ងៃ។ ដូចរឿង "Canh ca ca co am" របស់ Truong Thi Bich៖ "Canh ca co am ធ្វើយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ធ្វើឱ្យខ្លាញ់/ខ្ទឹមបារាំងដុតជាមួយទឹកត្រីច្បាស់លាស់/បង្គាផ្អែមរដូវជាមួយម្រេច និងម្ទេសគ្រប់គ្រាន់/ប៉េងប៉ោះ ផ្លែផ្កាយទុំ ហើយវារួចរាល់"។ មាន់​ធ្លាប់​ជា​សាច់​ដែល​អាច​ញ៉ាំ​បាន​ដោយ​ស្ងាត់ៗ​ដោយ​មិន​មាន​អ្នក​ជិត​ខាង​ដឹង។ ក្នុង​ស្ថានភាព​នោះ ការ​គាប​សង្កត់​នាំ​ឱ្យ​មាន​ការ​បង្កើត​ចាន​មាន់​ជា​ច្រើន​លើស​ពី​សៀវភៅ​ចាស់។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា វិធីបុរាណនៃការចម្អិន “ស្ងោរ” គឺត្រូវប្រើសណ្តែកបៃតង សណ្ដែកដី ជីជូ គ្រាប់ឈូក ផ្សិតខ្មៅ និងផ្សិត shiitake ជ្រលក់វាចូលក្នុងចង្រ្កានមាន់ បន្ទាប់មកដាំឱ្យពុះរហូតទាល់តែបានរួចរាល់។ យកទំពាំងបាយជូរមកធ្វើស៊ុប។ សាច់មាន់ "ពោះវៀន" stewed ជាម្ហូបចម្បង។ កាលពីមុន គ្រួសារជនជាតិចិន ដែលរៀបចំពិធីរំលឹកវិញ្ញាណក្ខន្ធ តែងតែធ្វើកិច្ចការសប្បុរសធម៌ ដោយយកពោះវៀនមាន់មកហូបជាមួយស៊ុប និងផ្តល់សាច់មាន់ដល់អ្នកសុំទាន។ "សក្តានុពល" នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះគឺខុសគ្នាទាំងស្រុងពីអតីតកាល។ ដូច​មាន់​ម្ទេស​បៃតង ប្រើ​ស្លឹក​ម្ទេស និង​ម្ទេស​ឆា​ឆា​ជាមួយ​មាន់​ដែល​រៀបចំ​រួច។ មាន់​អាច​ចម្អិន​បាន​តាម​តែ​អតិថិជន​ចង់​បាន វា​លែង​ទន់​ដូច​មុន​ទៀត​ហើយ។ អ្នកស្រី ប៊ីច មានមុខម្ហូបមាន់ពីរមុខ ដែលមានកំណាព្យដូចតទៅ អានភ្លាម ដឹងភ្លាមថាម្ហូបអ្វី ដោយមិនបាច់ណែនាំ៖ "មាន់ស្ងោរយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ព្រោះទឹកថ្លា / ទឹកត្រីប្រឡាក់ អំបិល ជូរ / មើម ឬផ្សិត ដាក់ម្រេចបន្តិច / ខ្ទឹមបារាំងបៃតង ប្រើធ្វើម្ហូប"; "មាន់វ័យក្មេងត្រូវបានចំហុយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ផ្អែម និងទន់ / ហែកវាជាបំណែកតូចៗ ហើយចាក់ចូលក្នុងទឹកជ្រលក់ / ប្រោះអំបិល និងម្រេចឱ្យស្មើៗគ្នា ហើយម៉ាស្សាឱ្យស្រូប / ជូតជាមួយស្លឹកជីរវ៉ាន់ស៊ុយ និងស្លឹកខ្ទឹម ម្តងទៀត" ។ មុខ​ម្ហូប​មាន់​របស់​តាន់​ដា​មាន​លក្ខណៈ​ពិសេស​ជាង​នេះ​គឺ​នំ​ប៉័ង​ក្ងោក​ក្លែងក្លាយ។ គាត់បានរើសមេមាន់ធាត់មួយក្បាល យកវាទៅដុតលើភ្លើង ដើម្បីយករោមចុះមកច្រោះយកចង្កេះពីរ (ដើមទ្រូង) ប្រឡាក់ជាមួយអំបិល ហាន់ជាចំណិតស្តើងៗ ហើយលាយជាមួយនឹងស្បែកជ្រូកឆ្អិន (មិនបុកដូចអ្នកភូមិភាគខាងត្បូង) លាយជាមួយកន្ទក់ដុតឱ្យល្អិត លាយជាមួយអំបិល។ រុំ​ស្លឹក​ឧទុម្ពរ​ខ្ចី ស្លឹក​ចេក​នៅ​ខាង​ក្រៅ។ ព្យួរវារយៈពេលបីថ្ងៃដើម្បីឱ្យវាជូរ។ ញ៉ាំជាមួយអំបិលខ្ទឹម។ បើ​ធៀប​នឹង​នំ​បញ្ចុក​ដែល​គាត់​បាន​ញ៉ាំ​ច្រើន​ដង គាត់​ថា​មិន​អន់​ទេ។ ទឹក​ត្រី​វៀតណាម​ទើប​ឆាបឆេះ​ដូច​ភ្លើង​ឆេះ​ក្នុង​ផ្ទះបាយ។ ជនជាតិវៀតណាមមិនហៅថាទឹកត្រីរុក្ខជាតិដែលមានជាតិ fermented ដូច្នេះអត្ថបទនេះមិននិយាយអំពីទឹកស៊ីអ៊ីវទេ។ ពិភាក្សាអំពីទឹកត្រី អ្នកនិពន្ធ RPN ប្រហែលជាឆ្លងទៅលោកខាងលិច ឆ្លងមេរោគ "fishpaste-phobia" ដោយគ្រាន់តែនិយាយដោយសង្ខេបនៅក្នុង "ជំពូកទី VII ទឹកត្រី"។ ក្រោយមក អ្នកស្រី ប៊ីច មកពីទីក្រុង Hue "រស់នៅបែបធ្វើម្ហូប" ជាមួយនឹងទឹកត្រីដ៏សម្បូរបែប ជាពិសេសជាមួយបង្គាជា MSG ។ នៅក្នុងសៀវភៅមានមុខម្ហូបចំនួន 40 មុខ របស់នាង ចម្អិនជាមួយ "ទឹកត្រី" និងសារធាតុបន្ថែមធ្វើឱ្យទន់ (ស្ករ បង្គា បង្គាក្រៀម សាច់...) បង្កើតក្លិនឈ្ងុយ (ខ្ទឹមស ខ្ទឹមបារាំង ខ្ញី ម្រេច ល្ង) បង្កើតខ្លាញ់ (ខ្លាញ់) បង្កើតជាតិជូរ (ផ្លែផ្កាយ)។ មានរូបមន្តមួយសម្រាប់ "ចម្អិនទឹកត្រី" ដែលមានត្រី 4 ប្រភេទគឺ "សាច់ ឌីយ៉ា ង៉ូវ ញ៉ុក ប្រឡាក់ច្រើន/ ទឹកត្រីកកកុញយូរហើយ មើលទៅមានច្រើន/ ដុតឆ្អឹងសត្វ រុំក្នុងកន្សែង រួចចម្អិន/ ត្រងដោយប្រុងប្រយ័ត្នដោយក្រណាត់ក្រាស់ ទឹកនឹងថ្លា"។ ទឹកត្រីរបស់នាងក៏ប្លែកខ្លាំងដែរ៖ "ទឹកបង្គាក្លែងក្លាយ", "ក្តាមប្រៃ", "ទឹកបង្គាជូរ" (ជាមុខម្ហូបដែលមិនស្គាល់ ប៉ុន្តែហាក់ដូចជាល្បីជាងទឹកបង្គាជូរដ៏ល្បីរបស់ Go Cong), "ទឹកត្រីង៉ែត", "ទឹកត្រីធូណា", "ទឹកត្រីធូណា", "ទឹកត្រីធូណា, ទឹកត្រីម៉ាឃឺរជាមួយម្សៅ", "ទឹកត្រី Doi, diacho", ទឹកជ្រលក់ម្សៅមី។ ម៉មណេម កាម៉ាក់បូ ម្ទេស ប៉េងប៉ោះ ម៉ម ណែមខាញ់ និង រុកឃុយយ៉េត។ ទឹកត្រីសរុប១២ប្រភេទ។ ប្រជាជនលោកខាងលិចសព្វថ្ងៃនេះត្រូវតែយកមួករបស់ពួកគេមុនពេលប្រជាជន Hue ។ ទៅ​ហាណូយ​បាត់​ក្នុង​ពិភព​ទឹក​ត្រី​របស់​ពូ​តាន់​ដា ខ្ញុំ​កាន់​តែ​ល្ងង់។ ទឹកត្រីដែលគាត់ធ្វើដោយខ្លួនឯង មានដូចជា ទឹកត្រី ទឹកឆ្អឹងជំនីជ្រូក ម៉មកាម៉ាម ម៉មធូយត្រាន (បង្គាតូច មើលទៅដូចកន្ទក់” ហើយពេញនិយមក្នុងរដូវបុណ្យតេត) ម៉មរួយ ម៉មទឹមរ៉ាវ (ធំប៉ុនម្រាមដៃ) ម៉មទឹមរីវ ថូហ្កាម៉ា (ម៉ាំតូរីយ៉ូ ថូហ្កាម៉ា) ម៉ម ទ្រូម៉ាឡាន ងិន", "ម៉ាក់ប៉ា" ។ វាគួរតែត្រូវបានបន្ថែមថានៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1900 ការណែនាំរបស់អ្នកនិពន្ធ RPN មិនមានភាពសង្ខេបនិងពិបាកក្នុងការធ្វើតាម។ រាល់ការនិយាយសម្រាប់ម្ហូបដោយលោកស្រី Ty Que គឺកាន់តែពិបាកយល់ ជាពិសេសគ្រាមភាសា Hue ដែលមានភាពចម្រុះណាស់… ក្រឡេកមើលសៀវភៅចាស់ៗ ហើយប្រៀបធៀបជាមួយសៀវភៅទំនើបៗ មិនចាំបាច់និយាយទេ មានការផ្លាស់ប្តូរច្រើន។ ការធ្វើតាមរូបមន្តដើម្បីទទួលបានមុខម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ មិនមែនជាគោលដៅចុងក្រោយនៃសៀវភៅធ្វើម្ហូបនោះទេ ទោះតាមទស្សនៈរបស់អ្នកសរសេរ ឬអ្នកអានក៏ដោយ។ ថ្វីត្បិតតែវាលែងមានឋានៈជាតារាដែលវាធ្លាប់មានមុនការមកដល់នៃកម្មវិធីធ្វើម្ហូបនៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ និងរូបមន្តធ្វើម្ហូបដែលកំពុងពេញអ៊ីនធឺណិតក៏ដោយ សៀវភៅធ្វើម្ហូបនៅតែជាទំនិញពេញនិយម ទោះបីជាមិនមែនគ្រប់គ្នាដែលទិញពួកគេព្យាយាមរៀនពីពួកគេក៏ដោយ។ ពួកគេបាននាំយកច្បាប់ចម្លងដើមពណ៌លឿងនៃសៀវភៅ The Margaret Fulton Cookbook (1969) ដោយរាយការណ៍ដោយមោទនភាពថាសៀវភៅរបស់នាងត្រូវបានបន្សល់ទុកជាច្រើនជំនាន់ - ផ្តល់ឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយនៅពេលដែលពួកគេបានផ្លាស់ទីលំនៅ និងចាប់ផ្តើមគ្រួសារ។ ឥឡូវនេះ Fulton នឹងញញឹមយ៉ាងផ្អែមល្ហែម ហើយបង្វែរទំព័រសៀវភៅហាក់ដូចជាកំពុងស្វែងរកអ្វីមួយ។ បន្ទាប់​មក​នាង​បិទ​សៀវភៅ​មើល​ពួក​គេ​ដោយ​ទឹក​មុខ​ធ្វើ​ពុត​ជា​រំខាន​និង​«ពាក្យ​តិះដៀល​ដោយ​ក្ដី​ស្រឡាញ់» ដូច​ខាង​លើ។ នេះគឺជាការចងចាំរបស់ជីដូនរបស់នាង Margaret Fulton ដែលបានរៀបរាប់ឡើងវិញដោយអ្នកនិពន្ធអាហារ Kate Gibbs នៅក្នុង The Guardian នៅចុងឆ្នាំ 2022។ Gibbs បាននិយាយថា នេះជាភស្តុតាងដែលថាការចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ និងធ្វើតាមរូបមន្តមួយអាចដើរតួជាជំនួយនៅក្នុងសៀវភៅធ្វើម្ហូបប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះតើមនុស្សទិញពួកគេសម្រាប់អ្វី? Gibbs សរសេរថា "ផ្នែកមួយនៃវាគឺសុបិន្តថ្ងៃ។ មនុស្សស្រមៃមើលពិធីជប់លៀងអាហារពេលល្ងាច ការជួបជុំគ្នា រៀបចំតុយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ និងការសន្ទនាដ៏ទាក់ទាញ។ ដូចគ្នាដែរ យើងទិញទស្សនាវដ្តីម៉ូដដូចជា Vogue នៅពេលដែលយើងគ្មានចេតនាដោះស្បែកជើង ឬអានទស្សនាវដ្តីនៅផ្ទះនៅពេលដែលយើងមិនមានលទ្ធភាពជួល" Gibbs សរសេរ។ ពិត​ហើយ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ បើ​អ្នក​ចង់​រក​រូបមន្ត​ធ្វើ​ម្ហូប មាន​វិធី​រាប់​ពាន់។ កម្មវិធី​ពិត​ថ្ងៃ​នេះ​គឺ​ជា​កន្លែង​ជួប​ជុំ​រវាង​អ្នក​ចង់​និទាន​រឿង​និង​អ្នក​ដែល​ចង់​ស្តាប់។ ការ​ទិញ​សៀវភៅ​ធ្វើ​ម្ហូប​ហើយ​មិន​ដែល​ធ្វើ​ម្ហូប​ពី​វា​គឺ​មិន​មែន​ជា​រឿង​ចម្លែក​ទេ ហើយ​មិន​អី​ទេ។ អ្នកនិពន្ធវប្បធម៌ Nilanjana Roy បានសរសេរក្នុងកាសែត Financial Times ក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ 2023 ថា "ខ្ញុំទិញសៀវភៅធ្វើម្ហូប ដើម្បីទទួលបានគំនិតធ្វើម្ហូប អានរឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ និងរៀនបច្ចេកទេសផ្ទះបាយ ជាជាងស្វែងរករូបមន្ត ដែលអាចរកបានដោយ Googling" ។ ជាក់ស្តែង យោងតាមអ្នកនិពន្ធធ្វើម្ហូបនេះ កាលពីអតីតកាល សៀវភៅបុរាណដូចជា French Country Cooking (1951) Mastering the Art of French Cooking (1961) ឬ The Classic Italian Cookbook (1973) បានផ្តល់ចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋានសម្រាប់មេចុងភៅជាច្រើនជំនាន់ចាប់ពីអ្នកស្ម័គ្រចិត្តរហូតដល់អ្នកជំនាញជាមួយនឹងរូបមន្តបារាំង និងអ៊ីតាលី រួមជាមួយនឹងការណែនាំ និងបរិបទវប្បធម៌ជាមូលដ្ឋានមួយចំនួន។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេគ្មានរូបភាព គ្មានរឿងផ្ទាល់ខ្លួនអំពីការចម្អិនអាហារ ឬរីករាយជាមួយអាហារជាមួយមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ ហើយក៏គ្មានការអធិប្បាយពីវប្បធម៌ទូលំទូលាយដែរ។ នេះគឺផ្ទុយទៅនឹងសៀវភៅធ្វើម្ហូបសព្វថ្ងៃនេះ ដែលបន្ថែមពីលើរូបមន្ត និងការណែនាំអំពីបច្ចេកទេស និងគ្រឿងផ្សំ ក៏មានរឿងដែលបំភ្លឺរូបមន្ត វប្បធម៌ ឬការកំណត់ ហើយត្រូវបានទទួលដោយអ្នកអានជាអត្ថបទផ្ទាល់ខ្លួន សៀវភៅធ្វើដំណើរ ឬរឿងជីវិត។ Matt Sartwell អ្នកគ្រប់គ្រងហាងសៀវភៅធ្វើម្ហូបនៅទីក្រុងញូវយ៉ក Kitchen Arts and Letters យល់ស្រប៖ អ្នកទិញសៀវភៅធ្វើម្ហូបចង់បានអ្វីលើសពីរូបមន្តមួយឈុត។ ហើយថា "អ្វីមួយ" គឺជាពណ៌សំឡេងផ្ទាល់របស់អ្នកនិពន្ធ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ លោក Michael Lui Ka ដែលជាអតីតនិពន្ធនាយកនៃទស្សនាវដ្តីធ្វើម្ហូប Eat and Travel Weekly និងជាម្ចាស់ហាងសៀវភៅធ្វើម្ហូប Word by Word នៅហុងកុង ក៏បានបន្តទស្សនវិជ្ជាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ផងដែរ ដោយរួមបញ្ចូលគ្នានូវវិទ្យាសាស្ត្រ ការច្នៃប្រឌិត និងការចម្អិនអាហារនៅក្នុងបណ្តុំនៃរូបមន្តស៊ុបចិនចំនួន 365 របស់គាត់។ នាងបានប្រាប់កាសែត South China Morning Post ថា "ខ្ញុំចង់ណែនាំស៊ុបមួយក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយបង្កើតការប្រមូលដោយផ្អែកលើរដូវកាល និងពាក្យពន្លឺព្រះអាទិត្យប្រពៃណីរបស់ចិន ដែលអាចប៉ះពាល់ដល់ការរំលាយអាហារ និងមុខងាររាងកាយរបស់យើង" ។ លើសពីនេះ សៀវភៅធ្វើម្ហូបនាំមកនូវសេចក្តីរីករាយ និងជំរុញការច្នៃប្រឌិត។ លោក Peter Find ដែលជាមេចុងភៅនៅភោជនីយដ្ឋានអាល្លឺម៉ង់ Heimat ដោយ Peter Find ក្នុងទីក្រុងហុងកុង បានប្រាប់កាសែត South China Morning Post ថា "វាមិនមែនគ្រាន់តែអំពីការបង្កើតមុខម្ហូបឡើងវិញនោះទេ វាក៏គិតអំពីរបៀបដែលមេចុងភៅបង្កើតវាផងដែរ" ។ យោងទៅតាមគាត់ រូបមន្តក្នុងសៀវភៅជួយអ្នកអានឱ្យយល់ពីចិត្តរបស់ចុងភៅ បើទោះបីជាពួកគេមិនដឹងថាពួកគេអាចចម្អិនវាបានឬអត់ក៏ដោយ។ លើសពីនេះ ហេតុផលមួយដែលធ្វើឱ្យអ្នកអានជាច្រើនងាកមករកសៀវភៅធ្វើម្ហូប គឺដើម្បីទទួលបានការណែនាំច្បាស់លាស់ពីអ្នកជំនាញ នៅពេលដែលព័ត៌មានយ៉ាងច្រើននៅលើអ៊ីនធឺណិតអាចធ្វើឱ្យមនុស្សវិលមុខ និងមិនដឹងពីរបៀបចំអិនឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកទិញសៀវភៅក៏ចង់ដឹងថា តើមេចុងភៅគិតបែបណា និងរបៀបធ្វើម្ហូបដើម្បីឱ្យមានភាពល្បីល្បាញក្នុងឧស្សាហកម្មនេះ។ មិនបាច់និយាយទេ សៀវភៅធ្វើម្ហូបដែលសរសេរដោយមេចុងភៅដ៏ល្បីម្នាក់ នឹងក្លាយជាអំណោយ ឬវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ខ្លួនអ្នក ឬមនុស្សជាទីស្រលាញ់ដែលចូលចិត្តធ្វើម្ហូប ដូចគ្នានឹងរបៀបដែលមនុស្សមានមោទនភាពក្នុងការកាន់កាប់សៀវភៅ The Margaret Fulton Cookbook ពីឆ្នាំ 1969 ដែរ។ Helen Le ឬ Le Ha Huyen បច្ចុប្បន្នរស់នៅ និងធ្វើការនៅទីក្រុង Da Nang។ នាងគឺជាពិធីករនៃប៉ុស្តិ៍ YouTube របស់ Helen's Recipes (អ្នកជាវជាង 639,000 នាក់) និងជាអ្នកនិពន្ធអាហារវៀតណាមជាមួយរូបមន្ត Helen (2014), អាហារវៀតណាមជាមួយ Helen (2015), Simply Pho (ភាសាអង់គ្លេសបោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ 2017, ភាសាចិនបោះពុម្ភក្នុងឆ្នាំ 2019), Xi Xa Xi Xup (2017); ផ្ទះបាយបួស (២០២១) និងចុងក្រោយបង្អស់គឺម្ហូបបួសវៀតណាម (២០២៣)។ * អ្នកមានភាពល្បីល្បាញសម្រាប់រូបមន្តវីដេអូរបស់អ្នក ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនៅតែចង់បោះពុម្ពសៀវភៅ នៅពេលដែលមនុស្សអាចរៀនបានយ៉ាងងាយស្រួលពី YouTube របស់អ្នក? - អ្នកមើលវីដេអូគឺជាមនុស្សដំបូងដែលសុំឱ្យខ្ញុំបង្កើតសៀវភៅ ព្រោះពួកគេចង់កាន់ការងារជាក់ស្តែងនៅក្នុងដៃ - ដែលជាកន្លែងដែលអ្នកអានអាចស្វែងរករឿង និងភ្ជាប់ជាមួយវប្បធម៌ធ្វើម្ហូបបានកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ នោះ​ជា​កម្លាំង​ចិត្ត​សម្រាប់​ខ្ញុំ​ក្នុង​ការ​ចាប់​ផ្តើម​សរសេរ​សៀវភៅ ទោះ​បី​ជា​ខ្ញុំ​មិន​សូវ​ពូកែ​សរសេរ​ក៏​ដោយ។ បន្ទាប់​ពី​បោះពុម្ព​សៀវភៅ​ដំបូង​របស់​ខ្ញុំ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា​ការ​បោះពុម្ព​សៀវភៅ​មាន​តម្លៃ​ខុស​គ្នា​ដែល​វីដេអូ​មិន​អាច​ជំនួស​បាន​ទាំង​ស្រុង។ សៀវភៅផ្តល់នូវបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន អនុញ្ញាតឱ្យអ្នកអានផ្តោតអារម្មណ៍ រុករកទំព័រនីមួយៗដោយយឺតៗ គិតគូរ និងឆ្លុះបញ្ចាំង។ វាក៏មានអារម្មណ៍អាឡោះអាល័យ និងជាប្រពៃណីផងដែរ ដូចជាវិធីដែលយើងធ្លាប់ស្វែងរករូបមន្តនៅក្នុងសៀវភៅកត់ត្រារបស់ម្តាយ ឬជីដូនរបស់យើង។ លើសពីនេះ សៀវភៅអាចត្រូវបានរក្សាទុក និងយោងនៅពេលណាក៏បាន ដោយមាន ឬគ្មានអ៊ីនធឺណិត។ សម្រាប់ខ្ញុំ ការបោះពុម្ភសៀវភៅគឺជាវិធីមួយដើម្បីសង្ខេប និងរក្សាបទពិសោធន៍ និងចំណេះដឹងផ្នែកធ្វើម្ហូប បង្កើតតម្លៃយូរអង្វែង និងនិរន្តរភាពជាងជីវិតឌីជីថលដែលមានល្បឿនលឿននៃមាតិកាអនឡាញ។ ក្នុងរយៈពេលពីរបីទសវត្សរ៍ទៀត វីដេអូរបស់ខ្ញុំអាចនឹងបាត់ទៅវិញ ដោយសារតែការផ្លាស់ប្តូរវេទិកា ប៉ុន្តែសៀវភៅរបស់ខ្ញុំនឹងនៅតែមាននៅលើធ្នើនៃប្រព័ន្ធបណ្ណាល័យជុំវិញពិភពលោក។ ពិសេសមែនអត់? * ទីផ្សារសៀវភៅធ្វើម្ហូបត្រូវបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដោយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយអនឡាញ តើកត្តាអ្វីខ្លះដែលជួយអ្នកឱ្យនៅតែមានទំនុកចិត្តក្នុងការជ្រើសរើសបោះពុម្ពសៀវភៅ? - ខ្ញុំជឿថាសៀវភៅធ្វើម្ហូបមានភាពទាក់ទាញពិសេស និងតម្លៃដែលមិនអាចជំនួសបានដោយងាយស្រួលដោយមាតិកាអនឡាញ ដូចជាភាពជឿជាក់ និងប្រព័ន្ធ។ សៀវភៅធ្វើម្ហូប ជាពិសេសពីមេចុងភៅល្បីៗ ឬអ្នកមានឥទ្ធិពលខាងធ្វើម្ហូប តែងតែផ្តល់នូវគុណភាព រូបមន្តដែលបានសាកល្បង និងសាកល្បង។ អ្នកអានអាចជឿជាក់បានថា រូបមន្តមានភាពត្រឹមត្រូវខ្ពស់ បង្កើតចានឆ្ងាញ់ដូចការរំពឹងទុក។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ការចម្អិនអាហារតាមរូបមន្តអនឡាញអាចជារឿង "បុក ឬនឹក" ។ សៀវភៅធ្វើម្ហូបអាចផ្តល់នូវវិធីសាស្រ្តជាប្រព័ន្ធ ដោយជួយអ្នកចាប់ផ្តើមដំបូងកែលម្អបន្តិចម្តងៗ ឬស្វែងយល់អំពីមុខម្ហូបជាក់លាក់ណាមួយ។ លើសពីនេះ សៀវភៅបង្កើតបទពិសោធន៍ក្នុងពិភពពិត ដែលឧបករណ៍អនឡាញមិនអាចផ្តល់ឱ្យបាន។ ការត្រឡប់ទំព័រសៀវភៅ កត់ត្រាដោយផ្ទាល់លើសៀវភៅ ឬដាក់សៀវភៅនៅក្នុងផ្ទះបាយ តែងតែជារឿងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍សម្រាប់អ្នកដែលចូលចិត្តធ្វើម្ហូប។ វា​ប្រៀប​ដូច​ជា​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ដែល​អាច​រក្សា​ទុក​ជា​ច្រើន​ជំនាន់។ ពេលអានសៀវភៅ អ្នកអានមានកន្លែង និងពេលវេលាដើម្បីសញ្ជឹងគិត និងសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ជាមួយនឹងមាតិកាអនឡាញ មនុស្សមានទំនោរនឹងកាត់បន្ថយយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយអាចត្រូវបានរំខានដោយកត្តាជាច្រើនទៀត។ អ្នកនិពន្ធជាច្រើននៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះដើរតាមគន្លងនៃការសរសេរសៀវភៅធ្វើម្ហូប មិនត្រឹមតែចែករំលែករូបមន្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានតម្លៃផ្សេងទៀតផងដែរ។ តើទស្សនៈនេះអនុវត្តចំពោះអ្នក និងសៀវភៅរបស់អ្នកទេ? ខ្ញុំក៏ជឿដែរថា សៀវភៅធ្វើម្ហូបគឺមិនត្រឹមតែជាបណ្តុំនៃរូបមន្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាដំណើរវប្បធម៌ និងអារម្មណ៍។ នៅក្នុងរូបមន្តនីមួយៗ ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមចែករំលែករឿងរ៉ាវអំពីប្រភពដើមនៃម្ហូប ការចងចាំផ្ទាល់ខ្លួន ឬលក្ខណៈពិសេសនៃប្រវត្តិគ្រួសារ និងប្រពៃណី។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា តាមរយៈសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ អ្នកអានមិនត្រឹមតែរៀនពីរបៀបធ្វើម្ហូបប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងទទួលបានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីវប្បធម៌វៀតណាម ព្រមទាំងមានអារម្មណ៍ស្រលាញ់ និងចំណង់ចំណូលចិត្តដែលខ្ញុំមានចំពោះអាហារផងដែរ។ ការរួមបញ្ចូលគ្នានៃរូបមន្ត និងរឿងរ៉ាវបង្កើតបទពិសោធន៍ដ៏ទូលំទូលាយ បំផុសគំនិតអ្នកអានឱ្យស្វែងយល់ និងពេញចិត្តចំពោះតម្លៃធ្វើម្ហូបបែបប្រពៃណី។ លើស​ពី​នេះ​ទៀត ខ្ញុំ​ក៏​ផ្តោត​លើ​សោភ័ណភាព​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​បទ​បង្ហាញ​អាហារ និង​ការ​រចនា​សៀវភៅ។ រូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត និងប្លង់ចុះសម្រុងគ្នាមិនត្រឹមតែទាក់ទាញអ្នកអានប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជម្រុញការចម្អិនអាហារទៀតផង។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា តាមរយៈកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងនេះ សៀវភៅរបស់ខ្ញុំអាចនាំមកនូវតម្លៃលើសពីការចម្អិនអាហារ ក្លាយជាស្ពានរវាងមនុស្ស និងវប្បធម៌ រវាងអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្ន។ អរគុណ! មិនអាចទប់ទល់នឹងការល្បួងនៃការញ៉ាំអាហារនៅលើអេក្រង់ លោក Tran Ba ​​​Nhan បានសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមចម្អិនម្ហូបដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ដែលគាត់បានឃើញនៅលើអេក្រង់។ Nhan ជាម្ចាស់ឆាណែល TikTok អនុញ្ញាតឱ្យ Nhan Cook (@nhanxphanh) ដែលមានអ្នកតាមដានជាង 419,600 បន្ទាប់ពីជិត 2 ឆ្នាំ។ ទោះបីជាមិនធ្លាប់ចូលរៀនសាលាធ្វើម្ហូបក៏ដោយ តារា TikToker វ័យ 26 ឆ្នាំរូបនេះបានទាក់ទាញអ្នកទស្សនាជាមួយនឹងស៊េរីពិសេស "In the Movies" ជាមួយនឹងវីដេអូជិត 60 ដែលបង្កើតមុខម្ហូបដែលបានបង្ហាញខ្លួននៅលើអេក្រង់ ចាប់ពីភាពយន្តសកម្មភាពផ្ទាល់ រហូតដល់មានចលនា។ មានមី ramdon នៅក្នុង Parasite, ratatouille នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចលដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា, shoyu ramen ក្នុង Detective Conan, គុយទាវប្រេងខ្យងនៅក្នុងអ្វីគ្រប់យ៉ាងគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ក្នុងពេលតែមួយ ឬសូម្បីតែ tacos ប្រពៃណីនៅក្នុងរឿង Avengers: Endgame... វីដេអូនីមួយៗត្រូវបានថតយ៉ាងល្អិតល្អន់ ដែលនាំអ្នកទស្សនាចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ ដែល Nhan ណែនាំម្ហូប ភាពយន្ត គ្រឿងផ្សំ និងវិធីសាស្រ្តនៃការរៀបចំយ៉ាងល្អិតល្អន់។ បច្ចុប្បន្នកំពុងធ្វើការផ្នែកភស្តុភារនៅទីក្រុងហូជីមិញ លោក Nhan បាននិយាយថា ពេលមើលកុន គាត់តែងតែយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសទៅលើឈុតធ្វើម្ហូប ឬឈុតអាហារ ហើយក្នុងពេលតែមួយចង់សាកល្បងមុខម្ហូបទាំងនោះ។ លោក Nhan បាននិយាយថា “ខ្ញុំឃើញថាគ្មាននរណាម្នាក់បានធ្វើមុខម្ហូបក្នុងរឿងជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតជាក់លាក់អំពីរបៀបរៀបចំ ឬព័ត៌មានអំពីគ្រឿងផ្សំដើម្បីណែនាំដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះទេ ដូច្នេះហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមព្យាយាមធ្វើម្ហូបតាមបែបរបស់ខ្ញុំ”។ ពីវីដេអូដែលបានកក់ទុកដំបូង ត្រឹមពាក់កណ្តាលឆ្នាំ 2023 វីដេអូនៅលើប៉ុស្តិ៍របស់ Nhan បានចាប់ផ្តើមទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងពីទស្សនិកជន ហើយពួកគេបានចាប់ផ្តើមសុំឱ្យគាត់ធ្វើម្ហូបបន្ថែមទៀត។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា “ដំបូងខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសមុខម្ហូបពីភាពយន្តល្បីៗ ឬរបស់ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។ បន្តិចម្ដងៗនៅពេលដែលមនុស្សមើល និងមានសំណើផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់មុខម្ហូបជាក់លាក់នៅក្នុងភាពយន្ត ខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសមុខម្ហូបដែលអាចធ្វើទៅបានតាមរូបមន្ត និងរូបរាងដើម្បីធ្វើ”។ បន្ទាប់ពីជ្រើសរើសមុខម្ហូបរួច លោក Nhan ស្រាវជ្រាវព័ត៌មាន គ្រឿងផ្សំ និងរបៀបធ្វើម្ហូបនោះ។ "ចំណុចសំខាន់មួយទៀតគឺនៅពេលបង្កើតឡើងវិញនូវចាននៅក្នុងភាពយន្ត ទស្សនិកជននឹងចូលចិត្តឈុតដែល 'ធ្វើត្រាប់តាម" មុំកាមេរ៉ា និងសកម្មភាពនៅក្នុងភាពយន្ត ដូច្នេះខ្ញុំក៏បានស្រាវជ្រាវដើម្បីដាក់ចូលទៅក្នុងវីដេអូ"។ លោក Nhan បាន​និយាយ​ថា មុខម្ហូប​ភាគ​ច្រើន​ក្នុង​រឿង​នេះ​មិន​មាន​រូបមន្ត​ជាក់លាក់​ទេ គឺ​មាន​តែ​គ្រឿង​ផ្សំ​ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលខ្លះគ្រឿងផ្សំខ្លះមិនត្រូវបានរៀបរាប់ទេ ដូច្នេះគាត់ត្រូវមើលវាម្តងហើយម្តងទៀត មើលរូបភាព និងទស្សន៍ទាយដោយផ្អែកលើព័ត៌មានដែលពាក់ព័ន្ធ។ ជាធម្មតា ចាននៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនឹងត្រូវបានបំប្លែង បង្កើត ឬផ្សំជាមួយចានក្នុងជីវិតពិត។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ក៏មានមុខម្ហូបដែល Nhan ធ្វើដោយជោគជ័យ ដែលពិតជា "ឆ្ងាញ់លើសពីពាក្យ" ដូចជា អ៊ីឈីរ៉ាគូ រ៉ាមេន ពី Naruto ឬ Karaage Roll ពី Food Wars ។ លោក Tiktoker បន្ថែមថា “ខ្ញុំសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយអាចបើកភោជនីយដ្ឋានតូចមួយបម្រើមុខម្ហូបក្នុងកុន ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលចូលចិត្តភាពយន្តនោះ ឬចង់ដឹងចង់សាកល្បង មានឱកាសទទួលបានបទពិសោធន៍”។ ប្រលោមលោកក៏អាចក្លាយជាការបំផុសគំនិតសម្រាប់ធ្វើម្ហូបផងដែរ។ អាហារដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ជាមធ្យោបាយអក្សរសាស្ត្រ ដើម្បីជួយបង្ហាញពីអារម្មណ៍ បង្កើនជម្រៅដល់តួអង្គ និងបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ។ នៅពេលព្យាយាមរៀបចំចានដូចដែលបានពិពណ៌នា ឬទើបតែបានរៀបរាប់នៅក្នុងសៀវភៅដែលអ្នកចូលចិត្ត អ្នកអាននឹងស្វែងយល់ពីពិភពធ្វើម្ហូបដ៏សម្បូរបែប និងប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិត។ ហើយតាមរបៀបខ្លះពួកគេនឹង "រស់នៅ" នៅក្នុងរឿងនិងតួអង្គដែលពួកគេស្រឡាញ់។ ចាននៅក្នុងរឿងក៏ជានិមិត្តសញ្ញានៃវប្បធម៌ ចិត្តវិទ្យា និងស្ថានភាពរស់នៅរបស់តួអង្គផងដែរ។ ម្ហូបនៅក្នុង The Great Gatsby (F. Scott Fitzgerald) ជារឿយៗត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងភាពប្រណីត និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់វណ្ណៈខ្ពស់ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1920 ។ ពិធីជប់លៀងដ៏រំជើបរំជួលនៅវិមាន Gatsby គឺជាផ្នែកមួយនៃសាច់រឿងនៃរឿង ជាមួយនឹងតុជប់លៀងដែលពោរពេញទៅដោយអាហារ និងស្រា តំណាងឱ្យការបង្ហាញនិងភាពទទេនៃជីវិតអ្នកមាន។ អាហារនៅទីនេះមិនត្រឹមតែជាការពេញចិត្តខាងសម្ភារៈប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជានិមិត្តរូបនៃភាពមិនសមហេតុផល និងសិប្បនិម្មិតផងដែរ។ នៅក្នុង Little Women (Louisa May Alcott) ម្ហូបមិនត្រឹមតែជាតម្រូវការសម្ភារៈប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជានិមិត្តរូបនៃការថែទាំ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសប្បុរស - អាហារពេលព្រឹកបុណ្យណូអែលសម្រាប់បងប្អូនស្រី Marchel ដើម្បីនាំយក Hummel និងកូនៗដែលឈឺរបស់នាង តុជប់លៀងដ៏ផ្អែមល្ហែមជាមួយទួរគីមានជាតិខាញ់ ផ្លែព្រូនរលាយ - អំណោយសំខាន់ដែលពួកគេទទួលបានសម្រាប់សេចក្តីសប្បុរសពីអ្នកជិតខាងរបស់ Laurent ។ ភីហ្សាមិនត្រឹមតែជាមុខម្ហូបប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជានិមិត្តរូបនៃភាពរីករាយ សេរីភាព ការតភ្ជាប់ជាមួយពិភពលោកតាមរយៈរសជាតិ និងវប្បធម៌នៃទីកន្លែងនីមួយៗដែលនាងមក និងវិធីដែលអេលីសាបិតរៀនពីរបៀបស្រឡាញ់ខ្លួនឯងតាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏សាមញ្ញ ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យ នៅពេលដែលនាងបានរួចផុតពីអាហារសាឡាដដ៏គួរឱ្យធុញ ដើម្បីរក្សារាងកាយដ៏ស្លីម និងជីវិតជាប់គុកនៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ តាមរយៈការកំណត់អត្តសញ្ញាណ កែច្នៃ និងរីករាយជាមួយចានដែលចេញមកពីប្រលោមលោក អ្នកអានអាចចូលរួមក្នុងរឿងតាមរបៀបថ្មី និងមានអត្ថន័យ។ ការឆ្លុះបញ្ចាំងលើអាហារទាំងនេះនាំមកនូវអារម្មណ៍នៃការតភ្ជាប់ រសជាតិជាមួយនឹងរឿង អនុញ្ញាតឱ្យអ្នកអានទទួលបានបទពិសោធន៍ផ្នែកតូចមួយនៃជីវិតរបស់តួអង្គ។ ភាពសាមញ្ញនៃមុខម្ហូបនៅក្នុងរឿងរបស់ Haruki Murakami ធ្វើឱ្យពួកគេងាយស្រួលទៅដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដោយមិនគិតពីជំនាញធ្វើម្ហូបនោះទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មានមុខម្ហូបកាន់តែទំនើប និងពិធីជប់លៀងដ៏ផ្អែមល្ហែមផងដែរ ដែលធ្វើឱ្យអ្នកអានចូលចិត្តធ្វើម្ហូបត្រូវតែប្រមូល និងសាកល្បង។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកអត្ថបទ "បង្កើតឡើងវិញ" រូបមន្តឬសៀវភៅធ្វើម្ហូបដែលបំផុសគំនិតដោយប្រលោមលោកបានកើត។ Young បានបង្កើត "100 រូបមន្តធ្វើម្ហូបពីរឿងដែលគាត់ចូលចិត្ត" ពី Edmund's Turkish Delight in the Narnia chronicle (CS Lewis), peas in the long pippi (ASTRID LINDGREN) ដែលត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយជីវិតបួនរដូវនៅប្រទេសអង់គ្លេស កុមារភាពនៅប្រទេសអូស្ត្រាលី។ The Guardian បានដកស្រង់រូបមន្តអាហារទាំងបីនៃសៀវភៅ Young: ចម្រុះពណ៌ជាមួយស៊ុប Miso ពីព្រៃន័រវេស ពេលថ្ងៃត្រង់ដោយប្រើប្រាស់ Spankopita នំក្រិចដែលច្របាច់ចេញពីម្សៅជាមួយ Walnut ផ្លែបឺរ ទឹកឃ្មុំ ស្ពៃខ្មៅ ឈីស ដែលបំផុសគំនិតដោយប៊ីប៉ូឡា (Jeffrey Eugenides) និងអាហារពេលល្ងាចជាមួយ Western Bit in The End of the Greenham (G) ។ វាក៏មានពិធីជប់លៀងពេលយប់ជាមួយនឹង "អស្ចារ្យ និងស្វិតស្វាញ ក្តៅ ក្រឡុក" នៅក្នុង Lion, witch and wardrobe (Narnia's 2nd chronicle part 2) Karen Pierce, a peninary in Toronto (Canada) និងស្វែងយល់ពីរូបមន្តដែលលាក់នៅក្នុងការងារទាំងមូលរបស់ម្ចាស់ក្សត្រី Agatha Christie។ បន្ទាប់ពីបានសាកល្បង និងសំយោគរូបមន្តចំនួន 66 ពីរឿងដែលអ្នកនិពន្ធចូលចិត្ត លោក Pierce បានបោះពុម្ពវាទៅក្នុងរូបមន្តសម្រាប់ឃាតកម្ម: 66 ចានដែលប្រារព្ធពិធីអាថ៌កំបាំងនៃ Agatha Christie កាលពីខែសីហាឆ្នាំមុន។ ចានដែលលាតសន្ធឹងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1920 ដល់ឆ្នាំ 1960 ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះដោយចេតនាដើម្បីបង្ហាញពីការបំផុសគំនិតនៃរឿងណាមួយ ដូចជាត្រី និងបន្ទះសៀគ្វី "Fish and Chips at the Seven Dials Club" (រឿងប្រាំពីរចំហៀង) ទឹកក្រូចឆ្មា "Lemon Squash on the Karnak" (ឃាតកម្មលើទន្លេនីល) ។