ดินแดนชาบลาว - ดินแดนแห่งจิตวิญญาณชนบทและความคิดถึง

ตามเอกสารเก่า คำนามเฉพาะ B'Lao ได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็น Bao Loc เมื่อวันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2501 แต่ชื่อเดิมได้ฝังลึกในจิตใต้สำนึกของผู้ที่อาศัยอยู่ตั้งแต่ พ.ศ. 2483 สำหรับคนรุ่น 8X - 9X ที่เกิดในดินแดนชา มีนักเรียนที่เรียนจบชั้นสูงและไปเรียนหรือทำงานต่างประเทศ แต่ยังคงจำแถวชาเขียวบนระเบียง รั้ว และชาร้อน ๆ สักถ้วยที่สดใหม่ได้ฝังลึกในใจพวกเขา

ในฐานะครูผู้สอนภาษาต่างประเทศมากว่า 30 ปีในดินแดนแห่งชาที่สืบทอดกันมายาวนานกว่าสองศตวรรษ ทุกครั้งที่ผมยืนอยู่ในชั้นเรียน ผมมักจะเล่าให้นักเรียนฟังว่า "ผมเป็นคนเบลาว คุณต้องมีความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของครอบครัวและภูมิภาคของคุณ โดยเฉพาะวัฒนธรรมการดื่มชาของชนพื้นเมือง บางทีเมื่อคุณโตขึ้น คุณจะยังคงจดจำภาพบ้านเกิด บรรพบุรุษ และครูบาอาจารย์ในอดีตได้"

เต๊ตที่ผ่านมา อาจารย์เหงียน หุ่ง เซิน อดีตศิษย์ ได้แวะมาเยี่ยมเยียน ผมชวนท่านมาจิบชาร้อนๆ จากรั้ว เขาจ้องมองชาเขียวหอมกรุ่นด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอเล่าให้ฟังว่า "ฉันเคยไปหลายประเทศ เพลิดเพลินกับเครื่องดื่มหลากหลายชนิด แต่พอกลับมาบ้านแล้วเห็นชาสดรสชาติแบบบ้านเกิด ฉันก็นึกถึงไร่ชาสมัยเด็กๆ ทันที นึกถึงภาพหมวกทรงกรวยของแม่และพี่สาวน้องสาวที่ถือตะกร้าวางบนหลังลอยอยู่บนเนินเขาชา หรือภาพเด็กหญิงชาวเขาเคอโฮที่เดินเป็นแถวยาวแบกฟืนกลับบ้านไปตามสวนชาและกาแฟที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของฉัน จากนั้นฉันก็นึกถึงเสียงสะท้อนของครูเมื่อกว่า 20 ปีก่อน... ถึงแม้ชาเขียวจะเป็นเครื่องดื่มดั้งเดิม แต่ชาก็เหมือนคน ชาจะอร่อยก็ต่อเมื่อมันซึมซาบเข้าสู่ร่างกายและจบลงอย่างสวยงาม คนเราก็เหมือนกัน ถ้าอยากให้ชาเข้ามาในใจ ก็ต้องใคร่ครวญเรื่องราวเพื่อนำสิ่งดีๆ มาสู่ผู้ดื่ม คนโบราณกล่าวไว้ว่า "ruou khà tra ch" คำว่า "Chập ngon" คือการแสดงความนับถือต่อรสชาติของชาเขียวและความกตัญญูต่อเจ้าภาพ

เมื่อเร็วๆ นี้ ขณะที่อาจารย์ Tran Dinh Long กำลังเดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัว ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็ชงชาเขียวดื่มกัน ระหว่างรอ หลงสารภาพว่า "ฉันจากไปปาเลามาเกือบ 10 ปีแล้ว ที่นั่นในฤดูหนาว อุณหภูมิลดลงเหลือ 0 องศา ฉันคิดถึงการดื่มชาเขียวขิงร้อนๆ สักถ้วย และได้ยินคำแนะนำดีๆ จากคนแก่อย่างเธอ ที่ทำให้หัวใจอบอุ่นจากคนไกลบ้าน ไม่มีอะไรจะสุขใจไปกว่าการดื่มชาสักถ้วย พร้อมกับพูดคุยถึงวัฒนธรรมของผู้คนที่เพิ่งตั้งรกรากใหม่ การดำรงชีวิต และความก้าวหน้าของพวกเขา เมื่อไม่กี่ปีก่อน ฉันล้มมอเตอร์ไซค์ แขนหัก นอนอยู่คนเดียวในห้อง หลังจากใส่เฝือก ฉันก็รู้สึกเหงาและคิดถึงเรื่องเงินทองมากมาย เพื่อความอยู่รอด เธอรู้ไหมว่าครอบครัวของฉันไม่ได้ร่ำรวย ในฐานะลูกคนโต ฉันพยายามเอาชีวิตรอดเพื่อทดสอบทักษะการเอาชีวิตรอดในต่างแดน ฉันจำได้เสมอว่าเธอเคยบอกฉันก่อนไปต่างประเทศว่า 'ในครอบครัวที่ไม่มีใครให้เกียรติครอบครัว นั่นคือครอบครัวที่ไม่มีความสุข' ที่ไต้หวันก็มีดอกทานตะวันป่ามากมาย เช่น ลัมดง ดอกไม้ชนิดหนึ่งที่บานสะพรั่งจนเหลืองอร่าม ของความมีชีวิตชีวาเปรียบเสมือนชีวิตที่ต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อมีอนาคต หรือเปรียบเสมือนรสชาติของชาเขียวที่ค้างอยู่ในคอเมื่อผมประกอบมันขึ้นมา ตอนนี้ผมมีครอบครัวแล้ว ภรรยาผมก็เป็นอาจารย์เช่นกัน เป็นคนพื้นเมืองของแคว้นปวยเล้า นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีครับอาจารย์! การระลึกถึงบ้านเกิดของผมคือการระลึกถึงเนินชา เส้นทางอันสูงชันจนถึงฤดูใบไม้ร่วงที่ดอกทานตะวันป่าเบ่งบานเป็นสีเหลืองทอง ที่ซึ่งปู่ย่าตายายและพ่อแม่ของผมเคยไถนา..." ลองก้มศีรษะและเอามือปิดหน้า ระลึกถึงช่วงเวลาอันไกลโพ้น...

สำหรับเหงียน มี ฮวา ซึ่งสำเร็จการศึกษาปริญญาโทบริหารธุรกิจจากสหรัฐอเมริกาและต่อมาได้เป็นรองประธานเจ้าหน้าที่บริหารของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา ครอบครัวของเธอดื่มชาเขียวเฉพาะในช่วงวัยเด็กของเธอเท่านั้น จนกระทั่งเธอไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศ เธอเล่าว่า “ฉันชอบสุภาษิตโบราณของครูมาก: น้ำแรก ชาที่สอง การชงที่สาม การดื่มครั้งที่สี่ พี่น้องที่ห้า ซึ่งพี่น้องคือคนสำคัญที่สุด เพราะคนเหล่านี้มีความรู้ มีสายสัมพันธ์เดียวกัน พวกเขาจึงมีคำพูดที่อ่อนโยน มีความรู้สึกลึกซึ้ง และเคารพซึ่งกันและกันในยามสุขและทุกข์ของชีวิต ชาเขียวไม่เพียงแต่เป็นเครื่องดื่มพื้นบ้านเท่านั้น แต่ยังเก็บรักษาเรื่องราวเชิงปรัชญาที่ทำให้ชีวิตของคู่รักสวยงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาแห่งการผสมผสาน การสื่อสาร และการเจรจาต่อรอง ผู้คนต้องการ 3 สิ่งจากต่างแดน ได้แก่ ภาษาต่างประเทศ รูปลักษณ์ภายนอก และ การทูต ทุกครั้งที่ฉันกลับไปเยี่ยมครูพร้อมกับชาเขียวเก่าๆ พร้อมกับคำขอร้องอย่างอ่อนโยนให้ชงชาเขียวหอมๆ สักกา ฉันก็มักจะนึกถึงช่วงเวลาที่ฉันและเพื่อนๆ ปั่นจักรยานผ่านเนินเขาชาเขียวที่เชิงเขาไดบิญ ซึ่งเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของบ้านเกิดเมืองนอนและความคิดถึงของคนที่อยู่ห่างไกล...”