ตามเอกสารเก่า คำนามเฉพาะ B'Lao ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Bao Loc เมื่อวันที่ 19 สิงหาคม 1958 แต่ชื่อเดิมนั้นได้ฝังลึกในจิตใต้สำนึกของผู้ที่ใช้ชีวิตมาตั้งแต่ปี 1940 สำหรับคนรุ่น 8X - 9X ที่เกิดในดินแดนชา มีนักเรียนที่เรียนจบสูงและไปเรียนหรือทำงานต่างประเทศ แต่ยังคงจำแถวชาเขียวบนระเบียง รั้ว และชาร้อน ๆ ที่สดชื่นที่ฝังลึกอยู่ในใจพวกเขา

ในฐานะครูผู้สอนภาษาต่างประเทศในดินแดนแห่งชามานานกว่า 30 ปี ทุกครั้งที่ฉันยืนอยู่ในชั้นเรียน ฉันมักจะแบ่งปันกับนักเรียนของฉันว่า "ฉันเป็นคนเบลาว คุณต้องมีความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของครอบครัวและภูมิภาคของคุณ โดยเฉพาะวัฒนธรรมการดื่มชาของชนพื้นเมือง บางทีเมื่อคุณโตขึ้น คุณอาจจะยังจำภาพของบ้านเกิด บรรพบุรุษ และครูบาอาจารย์ในอดีตของคุณได้"

เทศกาลเต๊ตที่ผ่านมา อาจารย์เหงียนหุ่งซอน อดีตลูกศิษย์ ได้มาเยือน ฉันเชิญเขามาดื่มชาร้อนจากรั้ว เขาจ้องมองชาเขียวหอมกรุ่นด้วยดวงตาที่เป็นประกาย เธอเล่าให้ฟังว่า “ฉันเคยไปหลายประเทศ ดื่มเครื่องดื่มหลากหลายชนิด แต่เมื่อกลับถึงบ้านและเห็นชาสดรสชาติบ้านเกิด ฉันก็นึกถึงทุ่งชาสมัยเด็กๆ ทันที นึกถึงภาพแม่และพี่สาวสวมหมวกทรงกรวยพร้อมตะกร้าบนหลังลอยไปมาบนเนินชา หรือภาพสาวๆ ชาวเขาคอโฮเดินเป็นแถวยาวถือฟืนกลับบ้านตามสวนชาและกาแฟที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของฉัน จากนั้นฉันก็นึกถึงเสียงสะท้อนของครูเมื่อกว่า 20 ปีที่แล้ว... แม้ว่าชาเขียวจะเป็นเครื่องดื่มดั้งเดิม แต่ชาก็เหมือนคน ชาจะอร่อยก็ต่อเมื่อมีเวลาซึมซับและมีรสชาติดี คนเราก็เหมือนกัน หากคุณต้องการให้ชาเข้ามาในใจ คุณต้องนึกถึงเรื่องราวนี้ด้วยเพื่อนำสิ่งดีๆ มาให้ผู้ดื่ม คนโบราณกล่าวว่า “ชาคือชา” ชาเป็นการแสดงความเคารพต่อรสชาติของชาเขียวและความกตัญญูของเจ้าบ้าน

ล่าสุด เมื่อพบกับอาจารย์ทรานดิงห์ลอง ที่กำลังเดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัว ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็ร่วมกันชงชาเขียวดื่ม ขณะรอ หลงสารภาพว่า “ฉันออกจากบ่าวมาเกือบ 10 ปีแล้ว ที่นั่น ในฤดูหนาว อุณหภูมิจะลดลงเหลือ 0 องศา ฉันคิดถึงการดื่มชาเขียวขิงร้อนๆ สักถ้วย และได้ยินคำแนะนำเรื่องชาจากผู้เฒ่าอย่างเธอ เพื่อทำให้หัวใจของคนที่อยู่ห่างไกลจากบ้านอบอุ่นขึ้น ไม่มีอะไรจะน่าเพลิดเพลินไปกว่าการดื่มชาสักถ้วย และพูดคุยเกี่ยวกับวัฒนธรรมของผู้คนที่เข้ามาตั้งรกรากใหม่ การเอาตัวรอด และความก้าวหน้าของพวกเขา เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันล้มจากมอเตอร์ไซค์และแขนหัก นอนอยู่คนเดียวในห้อง หลังจากใส่เฝือก ฉันก็รู้ว่าตัวเองโดดเดี่ยวและคิดมากเรื่องเงิน - เพื่อเอาตัวรอด คุณก็รู้ว่าครอบครัวของฉันไม่ได้ร่ำรวย ในฐานะลูกคนโต ฉันพยายามเอาตัวรอดเพื่อทดสอบทักษะเอาตัวรอดในต่างแดน ฉันจำสิ่งที่คุณบอกฉันก่อนไปต่างประเทศได้เสมอว่า 'ในครอบครัวที่ไม่มีใครให้เกียรติครอบครัว นั่นคือครอบครัวที่ไม่มีความสุข' ในไต้หวันก็มีดอกทานตะวันป่ามากมาย เช่น ลัมดอง ดอกไม้ที่คงอยู่จนถึงฤดูกาลที่บานสะพรั่งเป็นสีเหลืองสดใส ความมีชีวิตชีวาเหมือนชีวิตที่ต้องทนทุกข์เพื่อจะมีอนาคต หรือเหมือนรสชาติของชาเขียวที่ฉันดื่มจนพอใจ ตอนนี้ผมมีครอบครัวแล้ว ภรรยาผมก็เป็นอาจารย์ - เดิมมาจากบีลาว - ​​เป็นเรื่องที่น่ายินดีครับอาจารย์! การคิดถึงบ้านเกิดก็หมายถึงการคิดถึงทุ่งชา เส้นทางลาดชันที่ดอกทานตะวันป่าบานสะพรั่งในฤดูใบไม้ร่วง ที่ปู่ย่าตายายและพ่อแม่ของฉันเคยไถนา..." ลองก้มศีรษะและเอามือปิดหน้า นึกถึงช่วงเวลาอันแสนไกล...

สำหรับเหงียน มี ฮัว ผู้สำเร็จการศึกษาปริญญาโทบริหารธุรกิจจากสหรัฐอเมริกาและต่อมาดำรงตำแหน่งรองประธานเจ้าหน้าที่บริหารของบริษัทขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา ครอบครัวของเธอจะดื่มชาเขียวเฉพาะในช่วงวัยเด็กของเธอเท่านั้น จนกระทั่งพวกเขาไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศ เธอเล่าว่า “ฉันชอบคำพูดของครูมาก: น้ำก่อน ชาที่สอง การชงครั้งที่สาม การดื่มครั้งที่สี่ พี่ชายที่ห้า ซึ่งพี่ชายคือคนสำคัญที่สุด เนื่องจากพวกเขาเป็นผู้รู้ดี มีสายสัมพันธ์ทางความคิดที่เชื่อมโยงกัน พวกเขาจึงมีคำพูดที่สุภาพ มีความรู้สึกที่ลึกซึ้ง และเคารพซึ่งกันและกันในยามสุขและทุกข์ของชีวิต ชาเขียวไม่เพียงแต่เป็นเครื่องดื่มพื้นบ้านเท่านั้น แต่ยังเก็บรักษาเรื่องราวเชิงปรัชญาที่ทำให้ชีวิตของคู่ครองสวยงาม โดยเฉพาะในช่วงเวลาแห่งการผสมผสาน การสื่อสาร และการเจรจา ผู้คนต้องการสิ่งแปลกใหม่ 3 อย่าง ได้แก่ ภาษาต่างประเทศ รูปลักษณ์ภายนอก และการทูต ทุกครั้งที่ฉันกลับมาที่ชนบทเพื่อไปหาครูพร้อมกับชาเขียวเก่าๆ พร้อมกับขอร้องอย่างอ่อนโยนว่าให้เราชงชาเขียวหอมๆ ให้เราสักกาหนึ่ง ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่ฉันและเพื่อนๆ ปั่นจักรยานผ่านเนินเขาชาเขียวที่เชิงเขาไดบิญห์ ซึ่งเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของบ้านเกิดและความคิดถึงของผู้คนที่อยู่ห่างไกลจากบ้าน...”