ในวันที่เจ็ดของเดือนจันทรคติแรก จากใจกลางเมืองเว้ ครอบครัวของฉันทั้งหมดได้ออกเดินทางไปที่สะพานหลังคากระเบื้อง Thanh Toan ในหมู่บ้าน Thanh Thuy Chanh ตำบล Thuy Thanh เมือง Huong Thuy

เส้นทางสู่หมู่บ้านกว้างขวาง โล่ง โปร่ง ล้อมรอบด้วยทุ่งนาข้าวเขียวขจี นกกระสาขาวโบยบินอยู่เหนือทุ่งนาที่คลื่นซัดฝั่ง ภายใต้แสงตะวันสีทองในยามเช้า ประมาณสิบนาทีต่อมา รถก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้านThanh Thuy Chanh ซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจ เพราะระยะทางสั้นกว่าที่คาดไว้

เราแวะร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อไม่มีหลังคา ตั้งอยู่ติดคลองที่มีลมพัดเย็นสบาย พนักงานขายเชิญชวนลูกค้าให้มานั่งที่โต๊ะอย่างอบอุ่น หลังจากเพลิดเพลินกับก๋วยเตี๋ยวเนื้อรสชาติกลมกล่อมที่เสิร์ฟพร้อมผักสดที่มีกลิ่นหอม ฉันก็พร้อมที่จะไปเยือนหมู่บ้านที่มีชื่อเสียงแห่งนี้กับครอบครัวของฉันแล้ว

ฉันยังคงรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นป้ายตลาดกลางคืน Cau Ngoi อยู่ตรงหัวหมู่บ้าน แต่เมื่อฉันมาถึงที่นี่ในตอนเช้า ฉันก็ถูกดึงดูดใจด้วยฝูงชนที่พลุกพล่านด้านหน้าทันที ปรากฏว่าทุกคนต่างเล่นไป๋ฉ่อยซึ่งเป็นเกมพื้นบ้านที่คุ้นเคยของภาคกลางอย่างตื่นเต้นในช่วงวันหยุดและเทศกาลต่างๆ

ผู้เล่นแต่ละคนนั่งอยู่ในกระท่อมเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้ ถือไพ่ในมือข้างหนึ่งและเคาะไม้ไผ่ตามเสาเพื่อสร้างทำนองจังหวะที่ร่าเริง หญิงวัยกลางคนสวมหมวกทรงกรวย เสื้อเชิ้ตไหมสีม่วง และกางเกงขายาวสีดำ ผู้มีรูปร่างคล่องแคล่ว รับบทเป็นนักร้อง ใครมีไพ่ตรงกับชื่อที่ผู้ประกาศประกาศไว้จะเคาะสามครั้งและตะโกน

เสียงร้องอันทรงพลังดึงดูดทั้งผู้ชมและผู้เล่นด้วยทำนองอันเฉียบแหลมและล้ำลึก ความยินดีแพร่กระจายไปในอากาศ นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติต่างแสดงความตื่นเต้นอย่างชัดเจน บางคนถึงกับเดินตรงไปที่กระท่อมเพื่อดูอย่างใกล้ชิดหรือถามไกด์นำเที่ยวอย่างกระตือรือร้น เราทุกคนปรบมือโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเกมจบลงและรางวัลได้มอบให้แก่ผู้ชนะ

สามีฉันพูดเล่นๆ ว่า “นี่คือลอตเตอรี่ประเภทหนึ่งของชาวเว้” แต่เกม Bai Choi ที่มีเอกลักษณ์และน่าดึงดูดใจนั้นน่าสนใจมากกว่ามากด้วยการแนะนำบทกวีและบทเพลงที่ดัดแปลงมาจากเพลงพื้นบ้านและเรื่องราวใกล้ตัวที่กระตุ้นความรักต่อครอบครัว บ้านเกิด และประเทศชาติ แค่ยืนอยู่ข้างนอกดู ฉันก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่สนุกสนาน อันเป็นเอกลักษณ์ของชนบทเวียดนาม และการละเล่นพื้นบ้านเก่าแก่

Bai Choi ได้รับการยอมรับจาก UNESCO ให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ แต่ปัจจุบัน มีเพียงหมู่บ้าน Thanh Thuy Chanh เท่านั้นที่ยังคงดูแลรักษาไว้ในเมืองเว้ หากมาที่นี่ในช่วงวันหยุด เทศกาลตรุษจีน หรือทุกวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์บ่าย คุณจะได้ร่วมสนุกในเกมความบันเทิงเพื่อสุขภาพที่มีจิตวิญญาณแห่งความผูกพันกับชุมชนอย่างสูง

เมื่อออกจากพื้นที่เล่น Bai Choi เดินเลียบแม่น้ำ Nhu Y ประมาณ 200 เมตร เราก็มาถึงสะพานหลังคาทรงกระเบื้อง Thanh Toan ซึ่งมีสถาปัตยกรรมแบบ "บ้านบน สะพานล่าง" อันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งได้รับการยกย่องให้เป็นอนุสรณ์สถานแห่งชาติ

ในวันที่เจ็ดของเดือนจันทรคติแรก จำนวนนักท่องเที่ยวลดลง ดังนั้น เราจึงมีพื้นที่เพียงพอที่จะชื่นชมสะพานได้อย่างอิสระ ริมฝั่งแม่น้ำมีการประดับเรือด้วยโคมไฟสีแดงและหม้อดอกเบญจมาศสีเหลืองสดใสให้นักท่องเที่ยวเช่าเป็นจุดถ่ายรูป

สะพานไม้มีหลังคาคล้ายบ้านริมแม่น้ำ มีโครงสร้างไม้ หลังคาเป็นกระเบื้อง แกะสลักอย่างประณีตตามแบบฉบับเมืองเว้ สะพานแบ่งออกเป็น 7 ส่วน มีแท่นไม้ 2 แถวเรียงกันเป็นลักษณะคล้ายม้านั่งและราวกั้นด้านข้างเพื่อให้ผู้คนเอนหลังพักผ่อนและชมทิวทัศน์

ห้องหลักมีแท่นบูชาของนางทรานทิเดา ซึ่งได้ทุ่มเงินสร้างสะพานเพราะสงสารชาวบ้านที่ต้องเดินทางด้วยเรือซึ่งลำบากและเสียเวลา เธอเป็นคนจากหมู่บ้านThanh Thuy Chanh ซึ่งเป็นภรรยาของขุนนางชั้นสูงของจังหวัด Thuan Hoa ในรัชสมัยของพระเจ้าเลเฮียนตง พระนางได้รับการสรรเสริญจากพระมหากษัตริย์ และได้รับการรำลึกถึงจากชาวบ้าน โดยมีงานฉลองยิ่งใหญ่จัดขึ้นทุกๆ ปีในวันที่ 15 เดือน 8 ซึ่งตรงกับวันครบรอบวันสิ้นพระชนม์ของพระนางด้วย

โดยโดยรอบสะพานไม้ นอกจากศาลาประชาคมหมู่บ้านและวัดมรณสักขีแล้ว ยังมีพื้นที่สำหรับให้ชาวบ้านพักผ่อนหย่อนใจ ซื้อขายแลกเปลี่ยน และพบปะสังสรรค์อีกด้วย น่าเสียดายที่เราไม่ได้มาช่วงที่เหมาะแก่การไป “ตลาดชนบทกอญอย” เพื่อลิ้มลองอาหารพื้นบ้านและร่วมสนุกกับงานเทศกาลที่มีชีวิตชีวานี้

ขณะนั่งข้างญาติๆ ของฉันบนชานชาลาไม้ภายในสะพานหลังคาทรงกระเบื้อง ดื่มด่ำกับสายลมเย็นสบายที่พัดมาจากแม่น้ำหนูอีอันอ่อนโยน มองดูท้องทุ่งและขุนเขาอันเงียบสงบ หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความสงบสุขที่ไม่อาจบรรยายได้ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความสุขสำหรับทั้งครอบครัวในช่วงวันแรกของปีใหม่

ฉันจุดธูปเทียนบนแท่นบูชาของนาง Tran Thi Dao เงียบๆ พร้อมกับขอบคุณเธอที่ทิ้งชาวบ้านในหมู่บ้าน Thanh Thuy Chanh และประเทศชาติไว้ให้เป็นผลงานอันทรงคุณค่าทั้งทางวัตถุและจิตวิญญาณ

เมื่อกล่าวอำลาหมู่บ้านอันสวยงามและดั้งเดิมแล้ว เราก็ขึ้นรถกลับบ้าน ริมถนนมีนกกระสาขาวโฉบไปมาเหนือทุ่งนาสีเขียว ท่ามกลางพื้นที่ที่อาบแสงแดดสีเหลืองสดใส