มีใครดึงฉันกลับเข้าสู่ความทรงจำได้ไหม? เสียงระฆังดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งในระยะไกล พร้อมกับทำนองอันไพเราะ ฉันปล่อยตัวเองเข้าสู่ท้องฟ้าสีเหลืองสดใส ดังนั้นดวงอาทิตย์จึงมีเวลาเปล่งแสง แม้ว่าชีวิตดูเหมือนไม่มีเวลาที่จะสงบสุขก็ตาม

ฉันไม่รู้ว่าเหตุใดความฝันที่จะหลงทางในชนบทแปลกหน้าจึงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกคืน ฉันกังวลแม้กระทั่งในความฝัน รถที่รีบเร่งทิ้งฉันไว้ข้างหลัง! ถนนยังทอดทิ้งฉันด้วย ฉันสับสน หลงอยู่ในฤดูแห่งความรักที่ผ่านไปและไม่มีวันกลับคืนมา แม้ว่าภายนอกสายฝนและแสงแดดจะยังคงเปลี่ยนฤดูกาลอย่างเงียบๆ ก็ตาม ในฝันของฉันมีเขื่อนคดเคี้ยวรกร้างว่างเปล่า มีรอยเท้าที่ไม่มั่นคงกำลังมองหาสถานที่ที่จะชะล้างความเศร้าโศกของฉัน มีสวนหนึ่งที่ฝนตกลงบนเถาของฟักทองและฟักทอง มีเงาของคนๆ หนึ่งที่กำลังเอนกายมองหาที่หลบฝนใต้ชายคาบ้านและรอฝนที่ตกกระหน่ำ...

-ภาพประกอบ : เล ดุย

การเปลี่ยนฤดูกาลมีแสงแดดส่องเฉียงทำให้ฉันนึกถึงวัยเด็กที่ระเบียงโรงเรียนในหมู่บ้านที่มีมอสปกคลุมเก่าๆ หลังเลิกเรียนจู่ๆก็มีฝนตก ฝนที่ตกผิดฤดูทำให้ถนนที่รกร้างเปียกไปหมด ระเบียงบ้านก็กว้างพอแต่ฉันก็ไม่มีที่ให้ซ่อนตัว... แทงโก้ที่อยู่ไกลออกไปดังก้องออกมาจากดวงตาที่เป็นประกายด้วยน้ำตา ฝนแรกของฤดูทำให้หน่อไม้ที่เพิ่งงอกใหม่กลายเป็นน้ำแข็ง แดดและฝนผ่านไปจนวันหนึ่งกลายมาเป็นลำไม้ไผ่ที่แข็งแรงแผ่ขยายออกไปในยามพายุ ปกป้องตัวเองอย่างเงียบๆ ปกป้องตัวเองเพื่อผ่านมันไปได้...

วัยเด็กอันสงบสุขผ่านไป มีหลายคืนที่ฉันนอนไม่หลับเพราะฟังเสียงลมพัดบนหลังคาฟางข้างนอก ฝนซึมเข้าไปในกำแพงโคลนจนเปียกโชก และกระจายไปทั่วจนไปถึงที่ฉันนอนอยู่ นอนนับฝนตอนกลางคืนเพื่อที่พรุ่งนี้เช้าจะได้เดินบนถนนที่ถูกน้ำท่วมได้อีกครั้ง เดินไปโรงเรียนด้วยริมฝีปากสั่นเพราะความหนาว และสงสารคนที่แบกภาระหนักไว้บนบ่า ตอนนี้ที่ยืนอยู่กลางเมือง ฉันรู้สึกสงสารหยดเหงื่อที่เค็มพอตัวซึ่งชุ่มด้วยความยากลำบากตลอดชีวิตเพื่อให้ลูกของฉันผ่านวันแดดจ้าไปได้… ฉันรู้สึกทรมานอยู่เสมอ เพราะดูเหมือนว่าหลังจากผ่านไปมากกว่าครึ่งชีวิต ฉันยังคงไม่สามารถเรียนรู้คำพูดที่แสนหวานของความรักได้ ฝนในวันนั้นสามารถเชื่อมกับท้องฟ้าปัจจุบันได้หรือไม่ เพื่อให้ฤดูกาลแห่งความรักไม่สูญเปล่าและโดดเดี่ยวอีกต่อไป...

ถนนสายนี้ยามบ่ายทั้งคุ้นเคยและแปลกประหลาด เสียงกระซิบบนถนนของเสียงฝีเท้าที่ผ่านไป, การอำลาด้วยน้ำตาและคำสัญญา ถนนทำให้ฉันนึกถึงความวิตกกังวลของใครบางคนเมื่อมองดูท้องฟ้าที่กำลังจะฝนตก และกลัวว่าฉันจะลืมเอาร่มสีฟ้ามาด้วย... ฉันจึงเลือกที่จะเดินไปตามมุมเล็กๆ ที่คุ้นเคยเพื่อให้ใครบางคนเดินไปบนเส้นทางทุกเส้น ฤดูไหนคือฤดูแห่งความรัก... ฤดูแห่งการคิดถึง... ฤดูแห่งการลืมเลือน... กี่ครั้งแล้วที่ฉันเก็บกวาดและเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในมุมลึกของหัวใจ แต่แล้วฉันก็ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องไปโซเซอยู่บนถนน และดูผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างรวดเร็วอย่างเงียบๆ แล้วจู่ๆ ก็ยื่นมือมาจับมือฉันในการเดินทางที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ยามบ่ายอันอ่อนโยนช่วยฉันซ่อนน้ำตาแห่งความเศร้าที่ไหลรินลงมาได้

เหมือนกับแสงแดดและสายฝนที่สาดส่องลงมายังสถานที่แห่งนี้ตลอดทั้งสี่ฤดูกาล ความคิดถึงก็ยังคงสั่นไหวทุกครั้งที่ฤดูกาลเปลี่ยนไปบนถนน ความรู้สึกก็ยังคงเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ฉันเดินเล่นท่ามกลางแสงแดดและสายลมอันกว้างใหญ่ ดวงอาทิตย์ก็อยู่ข้างหลังฉัน และสีเขียวเย็นๆ ก็ปรากฏขึ้นข้างหน้าเสมอ ความรู้สึกสงบก็เข้ามาครอบงำฉัน ความทรงจำอันแสนหวานทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะก้าวต่อไปในระยะทางอันยาวไกลข้างหน้า เงียบสงบเหมือนทุกครั้งที่กลับไปสู่วัยเด็ก มีระเบียงหน้าโรงเรียนในหมู่บ้านที่มีตะไคร่เกาะอยู่ มีไฟสีแดงในครัวในวันที่ฝนตก และถนนในชนบทที่เงียบสงบ ซึ่งในตอนเที่ยงจะมีเสียงเพลงพื้นบ้านและเสียงเปลญวนที่ไพเราะ มีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ซึ่งฉันสงสัยว่าเมื่อใดมันจะลดลง...

ฟองง็อก

ที่มา: https://baoquangtri.vn/chao-nghieng-noi-nho-193383.htm