ខ្ញុំឈ្មោះ Ngo Que Tien ខ្ញុំមានអាយុ 70 ឆ្នាំនៅឆ្នាំនេះ។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកពីដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ ប្រហែលជាវានឹងនាំមកនូវស្មារតីវិជ្ជមាននៅក្នុងឆ្នាំថ្មី។

ខ្ញុំបានរៀបការនៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 26 ឆ្នាំ។ នាងមានអាយុតិចជាងខ្ញុំ 2 ឆ្នាំ ហើយមកពីគ្រួសារក្រីក្រខ្លាំងណាស់។

ដោយសារឪពុកម្តាយខ្ញុំស្លាប់មុននេះ ពួកគេបានទុកប្រពន្ធខ្ញុំ និងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំឱ្យនៅជំពាក់បំណុលគេយ៉ាងច្រើន ដូច្នេះហើយបងប្អូនទាំងពីរអាចពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមកបានដើម្បីរស់។

ទោះបីជាខ្ញុំបានដឹងជាមុនថាការរៀបការជាមួយនាងនឹងមានបន្ទុកដ៏ធំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនស្ទាក់ស្ទើរដែរ។

ខ្ញុំគិតថាយើងទាំងពីរជាមនុស្សឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងឆ្លាតវៃ ដរាបណាអ្នកគ្រប់គ្នាធ្វើការជាមួយគ្នា យើងនឹងសងបំណុលបន្តិចម្តងៗ។

ដូច្នេះ ទោះ​បី​ជា​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​ជំទាស់​ក៏​ដោយ នាង​និង​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​រៀប​ការ។

ប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំមានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំ ៥ ឆ្នាំ។ គាត់មានបុគ្គលិកលក្ខណៈល្អណាស់ ហើយតែងតែចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាប្អូនប្រុស។ ជាមួយនឹងការខិតខំប្រឹងប្រែងរួមគ្នារបស់មនុស្សបីនាក់ ជីវិតនៅផ្ទះបានប្រសើរឡើងច្រើន។ ពេល​យើង​មាន​លក្ខខណ្ឌ ប្ដី​ខ្ញុំ​និង​ខ្ញុំ​បាន​ជួយ​គាត់​រៀបចំ​ពិធី​មង្គលការ និង​បង្កើត​គ្រួសារ​តូច​មួយ។

ដំបូង​ឡើយ ខ្ញុំ​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ចំពោះ​បង​ថ្លៃ​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ បើ​មិន​ដូច្នេះ​ទេ ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ឲ្យ​បង​ថ្លៃ​របស់​ខ្ញុំ​រៀបការ​ជាមួយ​នាង​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ​ពេល​វេលា​បន្ត​ទៅ​មុខ ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ខុស។

នាង​ជា​មនុស្ស​អាត្មានិយម គិតតែ​ពី​គ្រួសារ​ខាង​ម្តាយ។ នៅពេលនោះ ប្តីគាត់ទៅធ្វើការនៅឆ្ងាយ គាត់តែងតែយកកូនទៅរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយ ហើយបានឱ្យលុយទាំងអស់ដែលប្តីផ្ញើមកផ្ទះឱ្យឪពុកម្តាយរក្សាទុក។ ឃើញបែបនេះ ប្រពន្ធខ្ញុំតែងតែផ្តល់យោបល់យ៉ាងទន់ភ្លន់ ប៉ុន្តែបងស្រីក្មេកខ្ញុំបែរជាស្តីបន្ទោសនាងទៅវិញ ដោយបន្ទោសនាងថាគ្មានសិទ្ធិធ្វើអន្តរាគមន៍។

៣ឆ្នាំក្រោយមក ប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំជាអកុសលបានស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ការងារ។ ប្អូនថ្លៃស្រីបានទទួលសំណងពីក្រុមហ៊ុន និងប្រាក់ធានារ៉ាប់រង ហើយប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីរៀបការជាមួយបុរសផ្សេង។ ឃើញ​ដូច្នោះ ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ​ស្រែក​យំ​ថា៖ «បងស្រី ប្តី​ឯង​ទើប​នឹង​ស្លាប់​ទៅ បើ​ទុក​កូន​ចោល តើ​រស់​យ៉ាង​ណា?

ប៉ុន្តែ​បង​ថ្លៃ​ខ្ញុំ​មិន​ខ្វល់​ទេ។ នាង​បាន​និយាយ​ថា នាង​នៅ​ក្មេង ហើយ​មិន​អាច​រស់​នៅ​ម្នាក់​ឯង​ពេញ​មួយ​ជីវិត។ នាងបានសុំប្តីខ្ញុំ និងខ្ញុំមើលថែកូន។

យើង​មាន​កូន​ប្រុស​ម្នាក់​ស្រី​ចិញ្ចឹម​កូន​ពីរ​ទៅ​សាលា ដូច្នេះ​ជីវិត​មិន​សូវ​ស្រួល​ប៉ុន្មាន​ទេ។ ឥឡូវ​ត្រូវ​មើល​ថែ​ចៅ​៣​នាក់​នឹង​មាន​សម្ពាធ​ខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ​យើង​ជា​សាច់​ញាតិ​តែ​មួយ​គត់​របស់​កូនៗ​ដែល​នៅ​សេសសល់ ហើយ​ប្តី​ខ្ញុំ និង​ខ្ញុំ​មិន​អាច​ព្រងើយ​កន្តើយ​បាន​ឡើយ។

ការ​ចិញ្ចឹម​កូន​៥​នាក់​កាល​ពី​មុន​មិន​ពិបាក​ដូច​ពេល​នេះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​មិន​ងាយ​ស្រួល​ដែរ។ យ៉ាងណាមិញ យើងក៏រងទុក្ខច្រើនដែរ ដោយត្រូវបញ្ជូនកូន៥នាក់ទៅសាលារៀនក្នុងពេលតែមួយ សូម្បីតែត្រូវខ្ចីលុយពីអ្នកដទៃ។

នៅតាមភូមិ ប្រជាពលរដ្ឋខ្លះថា មិនចាំបាច់ព្យាបាលកូនឲ្យបានល្អទេ គ្រាន់តែផ្តល់អាហារ និងភេសជ្ជៈគ្រប់គ្រាន់ មិនចាំបាច់បញ្ជូនពួកគេទៅសាលារៀនទេ។ ប៉ុន្តែ​ស្វាមី​ខ្ញុំ​និង​ខ្ញុំ​មិន​ដែល​មាន​គំនិត​បែប​នេះ​ទេ។ យើងជ្រើសរើសយកកូនមកចិញ្ចឹម ដូច្នេះយើងត្រូវចាត់ទុកពួកគេស្មើៗគ្នា ចាត់ទុកពួកគេថាជាកូនរបស់យើង ហើយទុកឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍នៅផ្ទះនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង។

ខ្ញុំចាំថាក្មួយប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរកាលពីគាត់អាយុត្រឹមតែ 15 ឆ្នាំ ហើយតម្លៃនៃការព្យាបាលគឺធំណាស់។ យើងមិនមានលុយច្រើនទេ ហើយមិត្តភក្តិខ្លះណែនាំយើងឱ្យបោះបង់ ដោយនិយាយថា យើងបានមើលថែចៅបានល្អហើយ បើយើងទទូចសុំខ្ចី យើងត្រូវតែធ្វើការពេញមួយជីវិតដើម្បីសងបំណុល។

ក្រោយ​ពី​គេង​មិន​លក់​គិត​មួយ​យប់ ខ្ញុំ​ក៏​សម្រេច​ចិត្ត​បញ្ចាំ​ប័ណ្ណ​កម្មសិទ្ធិ​ដី​របស់​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​ដើម្បី​បង់​ថ្លៃ​មន្ទីរពេទ្យ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​កូន​ប្រសា​ខ្ញុំ​ដូច​កូន​ខ្ញុំ​អ៊ីចឹង។ ខ្ញុំ​ធ្វើ​នេះ​មិនមែន​ដើម្បី​សុំ​អ្វី​ជា​ថ្នូរ​នឹង​ការ​ចង់​បាន​ទេ គឺ​សុំ​តែ​មាន​មនសិការ​ច្បាស់លាស់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិននឹកស្មានថា វាគឺជាការអរគុណចំពោះការលះបង់ដែលមិនគិតតែពីខ្លួនឯងដែលខ្ញុំបានធ្វើកាលពីខ្ញុំនៅក្មេង ដែលខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏សុខស្រួល និងសប្បាយរីករាយជាពិសេសនៅក្នុងឆ្នាំក្រោយៗរបស់ខ្ញុំ...

ពេលខ្ញុំនៅរៀន ពិន្ទុរបស់កូនខ្ញុំជាមធ្យម កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានប្រលងចូលសាកលវិទ្យាល័យ ហើយឥឡូវជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សា។ ស្ថានភាពគ្រួសាររបស់ប្តីនាងក៏ជាមធ្យមដែរ។ ឪពុកក្មេក និងម្ដាយក្មេកទាំងពីរនាក់ឈឺ ហើយត្រូវចិញ្ចឹមកូនឱ្យទៅរៀន ដូច្នេះជីវិតពិតជាលំបាកណាស់។

កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ហើយឥឡូវនេះជាម្ចាស់ហាងជួសជុលរថយន្ត។ ប៉ុន្តែ​គាត់​ជា​ប្តី​ទន់ខ្សោយ​គ្រាន់តែ​ចេះ​ស្តាប់​ប្រពន្ធ​ប៉ុណ្ណោះ ទើប​គាត់​ស្ទើរតែ​ស្និទ្ធស្នាល​នឹង​គ្រួសារ​ប្រពន្ធ​របស់គាត់​។

នៅពេលដែលកូនៗរបស់ខ្ញុំស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ ប្រសិនបើយើងចង់ពឹងផ្អែកលើពួកគេ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់យើងនៅពេលចាស់ នោះជីវិតនឹងពិតជាមិនស្រួលខ្លាំងណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឥឡូវនេះយើងមានផ្ទះល្វែងមួយនៅក្នុងទីក្រុង មិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយអំពីអាហារ និងសំលៀកបំពាក់នោះទេ ពួកយើងសប្បាយចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសអរគុណចំពោះទឹកចិត្តដ៏ស្មោះស្ម័គ្ររបស់ចៅៗទាំងបីរបស់យើង។

កូនទាំងពីររបស់ខ្ញុំមិនមែនជាសិស្សពូកែទេ ប៉ុន្តែចៅរបស់ខ្ញុំគឺខុសគ្នា ពួកគេទាំង 3 នាក់សុទ្ធតែឆ្លាត ហើយសុទ្ធតែបានចូលសកលវិទ្យាល័យល្អណាស់។ ក្មួយប្រុសច្បងរៀនផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។ ក្រោយ​ពី​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា លោក​បាន​ចាប់​ផ្តើម​អាជីវកម្ម​ផ្ទាល់​ខ្លួន។ ឥឡូវនេះគាត់ជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនចំនួនពីរ ហើយរស់នៅប្រកបដោយផាសុកភាព។

ក្មួយ​ប្រុស​ទី​២​បាន​ក្លាយ​ជា​គ្រូបង្រៀន​វិទ្យាល័យ​បន្ទាប់​ពី​រៀន​ចប់ ហើយ​បច្ចុប្បន្ន​ជា​ប្រធាន​នាយកដ្ឋាន។ ក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំបានចូលរៀននៅសាលាពេទ្យ ហើយឥឡូវនេះជាវេជ្ជបណ្ឌិត ដែលជាវិជ្ជាជីវៈដ៏ល្អ និងមានកិត្តិយស

ផ្ទះដែលស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំកំពុងរស់នៅពេលនេះត្រូវបានទិញដោយក្មួយប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំនៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 60 ឆ្នាំ។ វាជាផ្ទះទំហំជាង 130 ម៉ែត្រការ៉េ មានបន្ទប់គេងបី និងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវមួយ។ ពេល​នោះ​ក្មេងៗ​ព្រួយ​បារម្ភ​ថា​យើង​ចូល​និវត្តន៍​នៅ​ជនបទ។ យ៉ាងណាមិញ មិនមានក្មេងៗនៅជុំវិញនោះទេ ហើយប្រសិនបើមានអ្វីកើតឡើង គ្មាននរណាម្នាក់អាចជួយយើងបានទេ។ ក្មួយ។

យើងទាំងពីរនាក់ទទួលបានប្រាក់ឧបត្ថម្ភប្រចាំខែចំនួន 3,000 យន់ ដែលកូនច្បងទទួលបាន 2,000 យន់ កូនទីពីរ និងកូនពៅទទួលបាន 500 យន់។ ដោយសារ​យើង​ធ្លាប់​សន្សំសំចៃ យើង​មិន​ចាយ​អស់​ទេ សល់​ត្រូវ​សន្សំ​ទុក​ដាក់​ក្នុង​គណនី​ធនាគារ។

ក្រៅ​ពី​ការ​ចំណាយ​លើ​ការ​រស់​នៅ កូន​ពេល​ខ្លះ​ឲ្យ​លុយ​យើង​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​បុណ្យ​តេត និង​ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក ដូច្នេះ​ជីវិត​យើង​មាន​ផាសុកភាព​ខ្លាំង​ណាស់។ ពួកគេមិនត្រឹមតែមើលថែពូ និងមីងរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ពួកគេថែមទាំងជួយកុមារដោយអស់ពីចិត្តនៅពេលចាំបាច់ផងដែរ។ ខ្ញុំ​ចាំ​ថា​ពេល​កូន​ប្រុស​ស្រី​ខ្ញុំ​ទិញ​ផ្ទះ​គេ​ទាំង​ពីរ​ខ្ចី​លុយ​បង​ប្រុស​ច្បង។ គេ​ហៅ​ថា​ឲ្យ​ខ្ចី តែ​តាម​ពិត​គេ​ឲ្យ​ព្រោះ​គ្មាន​ចេតនា​យក​មក​វិញ។

ពេលនេះជារៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ ពួកគេទាំងបីនាក់ ព្យាយាមបង្វែរមកផ្ទះដើម្បីហូបបាយជាមួយប្រពន្ធខ្ញុំ ធ្វើឱ្យសូម្បីតែអ្នកជិតខាងគិតថាពួកគេជាកូនបង្កើតរបស់យើង។ តេត​នេះ​គេ​ថា​នឹង​នាំ​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ​ទៅ​ដើរ​លេង​ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​ពិភពលោក​កាន់តែ​ចាស់​ទៅ។

ខ្ញុំ​គិត​ថា​នេះ​មាន​ន័យ​ថា បើ​អ្នក​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ អ្នក​នឹង​បាន​រង្វាន់ មាន​ហេតុ​ផល​ល្អ។ បើ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​មើល​ថែ​ពួក​គាត់​ពី​អតីតកាល​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ទេ តើ​ខ្ញុំ​អាច​ទទួល​បាន​ពរជ័យ​បែប​នេះ​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

ង្វៀន ភឿង