หมูห่อใบหมาก รสชาติดั้งเดิมของเทศกาลเต็ด

ช่วงเดือนธันวาคมกลางเมือง ผู้คนและยานพาหนะต่างพลุกพล่านบนท้องถนน ต่างจับจ่ายซื้อของอย่างคึกคัก ต่างใช้เวลาทุกชั่วโมงเตรียมตัวสำหรับเทศกาลเต๊ดสามวัน ทุกคนต่างอยากซื้ออาหารตุนไว้ โดยเฉพาะเนื้อหมูจากชนบทเพื่อนำเข้ามาในเมือง

ท่ามกลางความเร่งรีบและวุ่นวายนั้น ฉันคิดถึงแม่ คิดถึงหมู่บ้านยากจนในสมัยก่อนเทศกาลเต๊ด และคิดถึงหมูเค็มห่อใบหมากที่แขวนอยู่บนเตาไฟบ้าน ให้ทุกคนในครอบครัวได้กินกันในช่วงเทศกาลเต๊ดเป็นพิเศษ

หากเทศกาลเต๊ดมาถึงโดยไม่มีเนื้อหอมๆ ห่อด้วยใบหมากบนเตา เพื่อกินทีละน้อยจนถึงวันเพ็ญเดือนมกราคม เทศกาลเต๊ดในวัยเด็กของเราคงจะไร้รสชาติอย่างแน่นอน

ในความทรงจำวัยเด็กอันน้อยนิดของฉัน แม่ของฉันได้เตรียมตัวสำหรับเทศกาลเต๊ดมาตั้งแต่กลางเดือนสิบตามจันทรคติ ตามกำหนดการ หลังจากวันพิธีกวาดสุสานในบ้านเกิดของฉัน ครอบครัวต่างๆ ในละแวกบ้านของฉันจะรวบรวมเงินเพื่อฝากกระปุกออมสินจากครอบครัวอื่นในละแวกบ้าน

หมูจะถูกเลี้ยงด้วยใบมันเทศที่ปรุงด้วยรำข้าวและต้นกล้วย ทำให้เนื้อหมูมีกลิ่นหอมมาก โดยปกติแล้วหมูหนึ่งตัวจะแบ่งกันกินสี่คน แต่ละครอบครัวจะได้ขาหมูหนึ่งขา ส่วนครอบครัวที่ร่ำรวยกว่าและมีคนมากกว่าจะได้ขาหมูสองขา

แต่ละส่วนมีทั้งกระดูก เนื้อ และเท้าหมู ช่วงเทศกาลเต๊ด แม่ของฉันมักจะทำซุปกล้วยเขียวใส่กระดูกและเท้าหมู ซุปกล้วยสีองุ่นจาก จังหวัดกว๋างนาม นี้ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักหรือรับประทานกันทั่วไป

หลังจากแบ่งเนื้อกันแล้ว ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านก็นั่งรอบถาดกลม ร่วมกันทำโจ๊กเครื่องในจากเตาอิฐชั่วคราว

หม้อโจ๊กกำลังเดือดปุด ๆ อยู่ข้างกองไฟที่ทำจากท่อนไม้ขนาดใหญ่และถ่านสีแดงที่ลุกโชน มารดาของพี่น้องทั้งสองต่างนำโจ๊กมาเสิร์ฟให้คนทั้งละแวกบ้านได้รับประทานอย่างมีความสุขและอบอุ่น

ส่วนหมู แม่ผมนำกลับบ้านมาหั่นเป็นชิ้นยาวประมาณหนึ่งฝ่ามือ ขนาดเท่านิ้วมือผู้ใหญ่สองนิ้ว หมักกับเครื่องเทศ แล้วนำไปใส่ในใบหมาก มัดรวมกันแล้วแขวนไว้บนตะแกรง รสชาติของเทศกาลเต๊ดจึงอบอวลไปทั่วครัวของครอบครัวผมในช่วงก่อนเทศกาลเต๊ด

กี่ฤดูผ่านไปในชีวิต แต่รสชาติของหมูต้มที่นำมาจากกาบหมากยังคงติดตรึงอยู่ในใจ ทุกมื้อ แม่จะเปิดห่อเนื้อหมู หยิบออกมาหนึ่งหรือสองชิ้น ล้าง ปรุงรส แล้วใส่ลงในหม้อต้ม

แค่ใส่เนื้อลงในหม้อน้ำเดือด ฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่ฟุ้งไปทั่วห้องครัว ฉันยังจำสีชมพูของเนื้อที่แกะออกจากกาบหมากได้อย่างชัดเจน แม้หลังจากต้มแล้วก็ยังคงสีชมพูอ่อนอันเป็นเอกลักษณ์ไว้

เนื้อหั่นบาง ๆ วางโชว์อยู่บนจาน ดูเหมือนมีชีวิตชีวาด้วยสีสันอันเป็นเอกลักษณ์ที่ยากจะบรรยาย กลิ่นหอมอบอวลของเนื้อที่ห่อด้วยใบหมากที่แม่ทำในวันนั้นช่างน่าจดจำเสียจริง

เราเติบโตขึ้น ออกจากหมู่บ้านสู่เมืองใหญ่ และออกไปสู่โลกกว้าง แต่ละคนต่างแยกย้ายกันไป สำหรับฉัน ความทรงจำในวัยเด็กยังคงมีภาพความทรงจำมากมาย แต่ภาพคุณแม่นั่งหมักเนื้ออย่างพิถีพิถันและห่อเนื้อแต่ละชิ้นอย่างพิถีพิถัน เพื่อที่เราจะได้ลิ้มรสอาหารอร่อยๆ ที่หมักด้วยรสชาติแบบบ้านเกิดเมืองนอน เป็นหนึ่งในความทรงจำที่จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำวัยเด็กของฉันตลอดไป

ฉันคิดถึงแม่และอยากกินเนื้อที่ห่อด้วยใบหมากที่แสนจะน่าทานของครอบครัวในช่วงเทศกาลเต๊ดสามวัน รสชาติที่เรียบง่าย เรียบง่าย และจริงใจของอาหารจานนี้ถ่ายทอดเอกลักษณ์และภาพลักษณ์ความเป็นชนบทของผู้คนในบ้านเกิดของฉันที่เมืองกวางมาอย่างยาวนาน…