ลมหนาวพัดผ่านยอดไม้แห้งแล้ง พาเอาลมหายใจแห่งกาลเวลาและเสียงอันเงียบสงบของประวัติศาสตร์มาด้วย พื้นที่ตรงนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดถึง ราวกับว่าทุกหยดฝนที่ตกลงมาล้วนชุ่มฉ่ำไปด้วยความทรงจำในช่วงสงคราม

ท่าอากาศยานตาคอนเคยเป็นสะพานเชื่อมทางอากาศในกลุ่มฐานทัพเชิงยุทธศาสตร์ของกองทัพสหรัฐฯ ซึ่งถือเป็นจุดเชื่อมโยงที่สำคัญในกลุ่มฐานทัพเคซันในช่วงปี พ.ศ. 2509-2511 เมื่อยืนอยู่ในฉากนั้น ฉัน - คนหนุ่มสาวที่รู้จักเรื่องสงครามเพียงผ่านหนังสือและเรื่องเล่าเท่านั้น - ยังคงรู้สึกถึงน้ำหนักของประวัติศาสตร์ที่ประทับอยู่บนร่องรอยที่เหลืออยู่ทุกชิ้น กว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา สถานที่แห่งนี้เป็นสนามรบอันดุเดือดซึ่งกระสุนปืนและไฟได้จารึกไว้ทั้งความเจ็บปวดและความภาคภูมิใจในประวัติศาสตร์

ฉันจุดธูปเทียนในศาลเจ้าเล็กๆ กับเพื่อนร่วมงานและสังเกตสิ่งต่างๆ รอบตัวอย่างเงียบๆ ลมพัดผ่านต้นไม้ที่แห้งแล้ง ทำให้เกิดฝุ่นสีแดงฟุ้งขึ้น ดูเหมือนว่าวิญญาณแห่งอดีตยังคงวนเวียนอยู่ ไม่ต้องการออกจากดินแดนแห่งนี้

ผู้เขียน ณ แหล่งประวัติศาสตร์แห่งชาติท่าอากาศยานต้ากอน (กวางตรี) ภาพ: QUYET THANG

เมื่อกว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา สถานที่แห่งนี้เป็นสนามรบที่ดุเดือด เครื่องบิน C-130 ของศัตรูส่งเสียงร้องด้วยความสิ้นหวัง พยายามจะบินขึ้นท่ามกลางกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงมาจากกองทหารของเราตลอดคืน เสียงเฮลิคอปเตอร์โบกสะบัดและบินวนเหมือนสัตว์จนมุม บนพื้นดิน ทหารปลดปล่อยจำนวนหลายชั้นค่อยๆ รุกปิดล้อมทีละก้าว มุ่งหน้าสู่ไฟแห่งประวัติศาสตร์ กระสุนปืนพุ่งทะลุอากาศ ระเบิดฝังศพ แต่ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งการปฏิวัติที่ชอบธรรมที่ประเทศชาติเลือกได้

วันนี้เกาะตาคอนเงียบสงบ เหลือเพียงซากปรักหักพังบนท้องฟ้า ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสเปลือกเหล็กเย็นๆ ของเครื่องบิน C-130 ที่เหลืออยู่ และได้ยินเสียงสะท้อนจากอดีต เมื่อมองผ่านกระจกสีแห่งกาลเวลาของเครื่องบิน ฉันจินตนาการถึงดวงตาที่ตื่นตระหนกของผู้รุกรานและลูกน้องของพวกเขาที่ปรากฏอยู่ที่นี่ในช่วงเวลาสุดท้ายของสงคราม ร่องรอยบนลำตัวเครื่องบิน บังเกอร์ที่พังทลาย ร่องลึกที่เต็มไปด้วยวัชพืช... ทั้งหมดนี้เป็นหลักฐานที่ไม่อาจลบเลือนได้ของช่วงเวลาสงครามอันโหดร้าย

ฉันไม่ได้เกิดในช่วงสงคราม แต่เมื่อฉันได้สัมผัสเศษซากเหล่านี้ ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจากระยะไกล เสียงเรียกเข้าสู่การต่อสู้ เสียงเรียกหาเพื่อนร่วมรบของพ่อและลุงของฉันท่ามกลางทะเลเพลิง ประวัติศาสตร์การต่อสู้อันกล้าหาญของกองทัพและผู้คนของเรายังคงมีอยู่ ปรากฏอยู่ในทุกก้อนหิน ทุกต้นไม้ และทุกสายลมที่พัดผ่านเนินเขา

ท่ามกลางท้องฟ้าของกวางตรี ฉันสงสัยว่าใต้ชั้นดินนี้ยังมีความฝันอีกกี่เรื่องกันนะ? คนหนุ่มสาวจำนวนกี่คนที่อุทิศชีวิตที่นี่เพื่อแลกกับท้องฟ้าอันสงบสุขในปัจจุบัน? ประวัติศาสตร์ไม่ใช่ตัวเลขแห้งๆ ไม่ใช่แผ่นหินเย็นๆ ประวัติศาสตร์คือจิตวิญญาณ เลือดและกระดูก เสียงสะท้อนที่ดูเหมือนจะไม่เคยหยุดนิ่งในอวกาศ

ฉันออกจากตาคอน ออกจากเคซัน ท่ามกลางสายฝนอันหนาวเย็น พร้อมกับความรู้สึกคิดถึงที่ไม่อาจบรรยายได้ ลมทุกสายที่พัดผ่านสถานที่แห่งนี้ ดูเหมือนจะพาเอาเสียงกระซิบของอดีตมาด้วย อดีตอันรุ่งโรจน์ของชาติที่เราทุกคนไม่ควรลืม

เลอ ฟี ดิเอป

*กรุณาเข้าสู่ส่วนนี้เพื่อดูข่าวและบทความที่เกี่ยวข้อง