นักข่าวเหงียน เวียด ไค กับความสำเร็จด้านสื่อสารมวลชนของจังหวัดกวางนิญ

เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน 2566 นายเหงียน เวียด ไค นักข่าว อดีตบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์ กวางนิญ อดีตผู้อำนวยการสถานีวิทยุกระจายเสียงและโทรทัศน์กวางนิญ อดีตประธานสมาคมนักข่าวจังหวัดกวางนิญ เสียชีวิตแล้วด้วยวัย 82 ปี แม้จะทราบว่าอาการป่วยทำให้สุขภาพทรุดโทรมลงหลายปี แต่เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของเขา ญาติมิตร เพื่อนฝูง และนักข่าวของกวางนิญก็ยังคงโศกเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง

นักข่าวเหงียน เวียด ไค เกิดในปี พ.ศ. 2485 ที่หมู่บ้านได๋เด ตำบลได๋อาน อำเภอหวู่บาน จังหวัด นามดิ่ญ ด้วยประสบการณ์การทำงานด้านข่าวที่ทุ่มเทและทุ่มเทมากว่า 40 ปี นักข่าวเหงียน เวียด ไค ร่วมงานกับหนังสือพิมพ์กวางนิญมาเป็นเวลา 38 ปี โดยดำรงตำแหน่งบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์กวางนิญตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2531 ถึงเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2543

ในวาระครบรอบ 40 ปีของหนังสือพิมพ์กวางนิญ นักข่าวเหงียน เวียด ไค ได้เล่าถึงเรื่องราวการสร้างสำนักงานบรรณาธิการในช่วงปลายทศวรรษ 1980 ของศตวรรษที่แล้ว ในเวลานั้นเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะสำนักงานบรรณาธิการกำลังเตรียมสร้างสำนักงานใหม่ และเงินทุนเกือบ 100 ล้านดอง ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงาน หน่วยงาน และประชาชน หน่วยงาน หน่วยงาน และท้องถิ่นบางแห่งได้รับการสนับสนุนด้วยเงินทุน บางแห่งได้รับการสนับสนุนด้วยหิน ซีเมนต์ เหล็ก และยานพาหนะ... แม้แต่สมาชิกพรรค 4 คนในบ่าเจที่กำลังประสบปัญหาอย่างหนัก ก็ยังส่งเงินช่วยเหลือคนหนึ่ง 5,000 ดอง และอีกคน 10,000 ดอง ในเวลาไม่ถึง 1 ปี ตั้งแต่เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2532 ถึงเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2533 สำนักงานใหญ่ของหนังสือพิมพ์กวางนิญจึงสร้างเสร็จสมบูรณ์ วันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2533 ซึ่งเป็นวันครบรอบ 65 ปี วันสื่อมวลชนปฏิวัติเวียดนาม (21 มิถุนายน) ถือเป็นวันเปิดสำนักงานบรรณาธิการด้วย โดยบรรดาเจ้าหน้าที่และนักข่าวของหนังสือพิมพ์กวางนิญต่างแสดงความยินดี

ความทรงจำที่ลึกซึ้งที่สุดในชีวิตของนักข่าวเหงียน เวียด คาย ที่เคยเล่าไว้ คือการพบปะและมอบหนังสือพิมพ์กว๋างนิญให้แก่พลเอกหวอเหงียน ซ้าป ในปี พ.ศ. 2537 เนื่องในโอกาสครบรอบ 83 ปีชาตกาลของพลเอกหวอเหงียน ซ้าป คณะกรรมการพรรคจังหวัดกว๋างนิญได้เชิญพลเอกและครอบครัวไปพักที่วิลล่า Bai Chay Roundhouse (ปัจจุบันคือโรงแรมโนโวเทล)

ท่านเล่าว่า “เมื่อทราบกำหนดการของท่านนายพลแล้ว คุณหว่องก๊วกไท รองหัวหน้าฝ่ายโฆษณาชวนเชื่อของคณะกรรมการพรรคประจำจังหวัด ได้หารือกับผมและขออนุญาตไปยังศาลาประชาคมเพื่อแสดงความยินดีกับท่านนายพล ผมเตรียมช่อดอกไม้สวยงามและหนังสือพิมพ์กว๋างนิญ 3 ฉบับเพื่อมอบให้ท่านนายพล เวลา 19.00 น. ของวันที่ 30 สิงหาคม 2537 คุณไท ผม และช่างภาพข่าวกงชัก ได้ข้ามเรือเฟอร์รี่จากเกาะฮอนกายไปยังเมืองไบ๋เจย์ ทันทีที่เรามาถึงศาลาประชาคม เลขานุการของท่านนายพลก็รออยู่และกล่าวว่า “พวกคุณขึ้นไปเดี๋ยวนี้ ท่านนายพลรออยู่ คืนนี้ท่านนายพลมีกำหนดการทำงานกับนักเขียนฮูมายด้วย พวกเรามีความสุขและตื่นเต้นมาก เนื่องจากสภาพการทำงาน ผมจึงได้รับเกียรติให้เข้าพบท่านนายพลหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้พบท่านด้วยตนเอง ดังนั้นผมจึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ผมจึงบอกท่านกงชักให้เตรียมฟิล์มและกล้องอย่างระมัดระวังเพื่อเก็บเป็นของที่ระลึก” ถ่ายรูปร่วมกับท่านนายพล

เมื่อผมมาถึงหน้าประตู ผมเห็นท่านนายพลอยู่ในห้องนั่งเล่น ท่านนายพลสวมสูทสีฟ้าอ่อน คุณไทแนะนำพวกเรา ผมขออนุญาตมอบช่อดอกไม้สดให้ ท่านนายพลตอบรับและขอให้พวกเรานั่งลงบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ผมยื่นหนังสือพิมพ์กว๋างนิญ 3 ฉบับให้ท่านนายพลและขออนุญาตถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกับท่าน เมื่อทราบว่าผมเป็นบรรณาธิการบริหารของหนังสือพิมพ์ ท่านนายพลจึงได้กรุณาสอบถามเกี่ยวกับการจัดระบบของกองบรรณาธิการ เจ้าหน้าที่ ผู้สื่อข่าว งานพิมพ์และจัดจำหน่าย และความคิดเห็นของประชาชนเกี่ยวกับหนังสือพิมพ์ ผมรายงานให้ท่านนายพลทราบตามลำดับ ท่านนายพลพลิกหน้าหนังสือพิมพ์แต่ละหน้าและดูแต่ละฉบับ ท่านนายพลกล่าวชื่นชมหนังสือพิมพ์กว๋างนิญฉบับวันเสาร์ที่มีการพิมพ์สีที่สวยงามและสดใส ท่านนายพลแนะนำว่าหนังสือพิมพ์ไม่ควรใช้ตัวอักษรที่เล็กเกินไป เพราะจะทำให้ผู้อ่านลำบาก โดยเฉพาะผู้สูงอายุ ท่านนายพลกล่าวว่า ในปี 1936 เมื่อมีการประท้วงของคนงานเหมืองกว่า 30,000 คน ท่านนายพลได้เดินทางไปยังเขตเหมืองแร่เพื่อติดตามการประท้วง และเขียนบทความลงหนังสือพิมพ์ Le Travail หลังจากนั้น คุณไทยและผมจึงได้เรียนรู้รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้

ระหว่างปี พ.ศ. 2543 ถึง พ.ศ. 2545 นักข่าวเหงียน เวียด ไค ได้ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการสถานีวิทยุและโทรทัศน์กว๋างนิญจนกระทั่งเกษียณอายุ ช่วงเวลาดังกล่าวยังเป็นช่วงเวลาที่มีเหตุการณ์สำคัญ คือ สถานีวิทยุและโทรทัศน์กว๋างนิญได้แยกสถานีในวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของประธานาธิบดี โฮจิมินห์ พอดี

ในบริบทของทั้งประเทศในขณะนั้น จังหวัดกว๋างนิญเป็นหนึ่งในไม่กี่พื้นที่ที่มีรายการโทรทัศน์รายการแรกเมื่อวันที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2526 เดิมทีสถานีมีช่องรายการออกอากาศเพียงช่องเดียวทุกชั่วโมง แม้ว่าจะมีช่องรายการอยู่แล้ว แต่ช่องรายการของสถานีในขณะนั้นยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของโทรทัศน์เวียดนาม ในขณะนั้น เนื่องจากปัญหาและข้อจำกัดหลายประการ สถานีจึงมีพื้นที่การออกอากาศที่แคบ เนื้อหาไม่ครบถ้วน และส่วนใหญ่ออกอากาศซ้ำของโทรทัศน์เวียดนาม เพื่อให้ได้รายการที่เข้มข้นและน่าสนใจ ตรงตามความคาดหวังของผู้ชม สถานีจึงจำเป็นต้องมีช่องรายการของตนเอง โดยค่อยๆ เพิ่มเวลาออกอากาศในแต่ละวัน นโยบายนี้มีผลบังคับใช้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่สถานียังไม่สามารถบรรลุข้อตกลงร่วมกันได้ ครั้งหนึ่ง เหงียน เวียด ไค นักข่าว ได้เล่าถึงเหตุการณ์นี้ไว้ในหนังสือรุ่นว่า “เมื่อผมมาที่สถานีฯ จากหนังสือพิมพ์กวางนิญ ผมเกิดคำถามที่ค่อนข้างยากขึ้นมาว่า การแยกตัวจะทำได้หรือไม่? เมื่อไหร่? อย่างไร? ในฐานะผู้นำ ผมต้องคิด พิจารณา และตัดสินใจ: ต้องทำให้ได้ ผมจึงนำเรื่องนี้ไปหารือกับผู้นำและเพื่อนร่วมงานที่กระตือรือร้น เพื่อสร้างความสามัคคี และหาทางแก้ไขปัญหาในแต่ละขั้นตอน”

เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 สถานีวิทยุและโทรทัศน์กว๋างนิญได้แยกช่องรายการของตนเองอย่างเป็นทางการ นักข่าวเหงียน เวียด ไค ได้สั่งการให้หน่วยงานต่างๆ ดำเนินงานมากขึ้น พัฒนาหัวข้อข่าวให้มากขึ้น หารือกับภาคส่วนต่างๆ สหภาพแรงงาน สถานีโทรทัศน์ระดับอำเภอ เมือง และจังหวัดต่างๆ ในจังหวัด เพื่อจัดทำรายการท้องถิ่น รายการความมั่นคงและการป้องกันประเทศ รายการโทรทัศน์สำหรับเยาวชน ความปลอดภัยในการจราจร และประเด็นต่างๆ ที่เป็นที่สนใจของผู้อ่าน เป็นต้น เมื่อทุกขั้นตอนได้รับการจัดเตรียมอย่างรอบคอบแล้ว เวลา 14.30 น. ของวันที่ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 ทางสถานีได้แยกช่องรายการของตนเองสำเร็จ โดยออกอากาศสารคดีเรื่อง "โฮจิมินห์ - ภาพเหมือนของชายคนหนึ่ง" นับจากนั้นเป็นต้นมา เวลาออกอากาศของสถานีได้เพิ่มจาก 1 ชั่วโมง เป็น 8 ชั่วโมง และเพิ่มเป็น 12 ชั่วโมงต่อวัน จาก 1 ช่อง เป็น 2 ช่อง คือ QTV1 และ QTV3 ออกอากาศตลอด 24 ชั่วโมง

นักข่าวเหงียน เวียด ไค เปิดเผยในบทความว่า "ผมเริ่มเข้าสู่วงการข่าวตั้งแต่อายุยังน้อย ตลอดระยะเวลากว่า 40 ปีที่ผมทำงานด้านข่าว ผม "คลุกคลี" อยู่กับหนังสือพิมพ์ทุกประเภท ทั้งหนังสือพิมพ์ฉบับเขียน หนังสือพิมพ์ภาพถ่าย และหนังสือพิมพ์ภาพ การเป็นนักข่าวเป็นงานที่ยาก ลำบาก และอันตราย แต่เมื่อคุณหลงใหลในงานนี้แล้ว มันก็น่าสนใจ มันทำให้ผมได้ประสบการณ์ทางปัญญาหลายระดับ ทิ้งความทรงจำอันล้ำค่าไว้มากมาย" ครั้งหนึ่งเขาเคยสารภาพว่า บางทีความสุขที่สุดของนักข่าวก็คือการได้อาศัย ทำงาน และทำงานในกวางนิญ ดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ด้วยประเพณีอันเข้มแข็ง และเป็นหนึ่งในแหล่งกำเนิดของชนชั้นแรงงาน

ในการพูดคุยกับนักข่าวรุ่นใหม่ นักข่าวเหงียน เวียด ไค แนะนำเสมอว่าคนรุ่นใหม่ในปัจจุบันมีสภาพแวดล้อมที่ดีกว่ารุ่นเดียวกัน เช่น ได้รับการฝึกอบรมอย่างเป็นระบบและครอบคลุม มีอุปกรณ์และสิ่งอำนวยความสะดวกที่เพียงพอ สื่อมวลชนได้รับการเผยแพร่อย่างกว้างขวาง ทำให้เข้าถึงข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว เป็นต้น อย่างไรก็ตาม เพื่อสร้างแบรนด์ของตนเอง และสร้างเสียงสะท้อนให้กับผลงานข่าวแต่ละชิ้น นักข่าวรุ่นใหม่จำเป็นต้องพัฒนาความเชี่ยวชาญและความเป็นมืออาชีพอย่างต่อเนื่อง

นักข่าวเหงียน เวียด ไค ให้ความสำคัญกับอาชีพของเขาเสมอ มา เขาเคยกล่าวไว้ว่า ปัจจุบันสื่อท้องถิ่นปฏิบัติตามนโยบายและแนวทางของพรรคและรัฐเพียงเท่านั้น แต่ยังมีบทความที่เน้นการค้นพบและตีตราในความคิดเห็นสาธารณะน้อยมาก นักข่าวยุคปัจจุบันจำเป็นต้องเจาะลึกความเป็นจริง สำรวจประเด็นทางสังคม เพื่อรายงานและสะท้อนความคิดอย่างรวดเร็ว นักข่าวต้องมีความมั่นใจ เป็นประชาธิปไตย และเท่าเทียมกันในการปฏิบัติหน้าที่ บทความไม่ควรเขียนเหมือนรายงานข่าว แต่ต้องมีความคิดเห็นของตนเองและกลั่นกรองตามความคิดของตนเอง ขณะเดียวกัน ควรพัฒนาแนวคิดใหม่ๆ ทั้งในด้านทิศทางและรูปแบบการเขียนอย่างต่อเนื่อง ลงทุนกับพาดหัวข่าวที่น่าสนใจเพื่อดึงดูดผู้อ่าน