ความรักที่สวยงาม

ฉันจำได้ว่าก่อนไป ฮานอย พ่อเล่าให้แม่ฟังหลายเรื่อง ดูแลแม่ทีละเล็กทีละน้อย พ่อซื้อข้าวกล้องให้แม่เพราะแม่เป็นเบาหวาน พ่อบอกแม่ให้รอพ่อกลับมาแล้วจัดการทุกอย่างที่บ้าน

คืนก่อนผ่าตัด พ่อยังคงพูดคุยและหัวเราะอย่างมีความสุขกับทุกคนในห้องพยาบาล มองโลกในแง่ดีอย่างน่าประหลาดใจ เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่ท้องฟ้าจะสว่าง พ่อก็ถูกนัดผ่าตัด ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่พ่อจะทันได้บอกอะไรฉัน เรารีบสวมชุดคลุมและเดินตามหมอไป นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินพ่อพูดอย่างชัดเจน

หลังจากอยู่โรงพยาบาลมาหลายวัน ในที่สุดพ่อก็กลับบ้านได้ แต่ท่านต้องนอนติดเตียงและพูดไม่ได้ แค่พลิกตัวก็เหนื่อยแล้ว แม่คอยดูแลท่านอย่างค่อยเป็นค่อยไปทั้งกลางวันและกลางคืน ฉันยังจำได้ดีถึงคำพูดของแม่ในวันนั้น “พาพ่อกลับมาเถอะ แม้จะยากลำบากแค่ไหน แม่ก็ดูแลท่านได้” แม่แทบไม่เคยเอ่ยคำหวานซึ้ง แต่หลังจากพูดจบ ฉันก็เข้าใจแล้วว่าความรักและการเสียสละของท่านที่มีต่อพ่อนั้นหาสิ่งใดเปรียบมิได้ ท่านอดทนต่อความยากลำบากเพื่อสามีและลูกๆ และเก็บความขมขื่นและความทุกข์ทรมานไว้ภายใน ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่า การเสียสละเช่นนี้ไม่ใช่ “อาชีพ” อันสูงส่งของสตรีชาวเวียดนามหรือ?

ในช่วงเวลานั้น ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรักจากครอบครัว ฉันได้ซาบซึ้งในสิ่งดีๆ ในชีวิต แม่นอนอยู่ข้างๆ พ่อ คอยดูแลท่านยามหลับ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความเหนื่อยล้า เมื่อมองดูพ่อแม่ หัวใจของฉันเปี่ยมไปด้วยความเมตตาอันหาที่สุดมิได้ จะมีวันไหนในชีวิตที่มีความสุขและไร้กังวลบ้างนะ แต่ฉันเชื่อว่าด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ที่แม่มีต่อพ่อ ลูกสะใภ้ และหลานๆ เธอจะเอาชนะทุกสิ่งได้ การใช้ชีวิตเพื่อผู้อื่น นี่แหละคือวิถีชีวิตที่งดงามและสูงส่งที่สุดมิใช่หรือ?

ค่ำคืนนั้น ลมหนาวพัดพาความหนาวเหน็บที่ยังเหลืออยู่ของคุณป้าบันมา ฉันเพียงหวังว่าอากาศจะไม่เปลี่ยนแปลง เพื่อที่พ่อจะได้นอนหลับสบาย และแม่จะได้ไม่ลำบาก ทุกคืนฉันมีความปรารถนาเล็กๆ น้อยๆ เพียงข้อเดียว ฉันจะไม่มีวันลืมคืนนั้น พ่อจับมือฉันและน้องชาย พยายามบอกพวกเรา แม้เสียงจะแผ่วเบาว่า "พวกเธอสองคนต้องดูแลแม่" ฉันจะเก็บคำแนะนำนี้ไว้ตลอดชีวิต ไม่กี่วันต่อมา พ่อก็จากไปตลอดกาล ฉันเชื่อว่าความรักระหว่างพ่อกับแม่เป็นความรักที่สวยงาม เป็นความรักที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยและห่วงใยกันจนลมหายใจสุดท้าย การได้มีชีวิตอยู่เช่นนี้ ชีวิตนี้ไม่ใช่สิ่งที่มีค่าหรือ?

เวลาผ่านไป ความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันแผดเผาที่ยังคงหลงเหลืออยู่ บ่ายวันหนึ่ง ฉันต้องออกไปที่ถนน ทันใดนั้นก็มีสายลมเย็นพัดมา ทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนเสียแล้ว ทันใดนั้นก็มีฝนตกหนักกระหน่ำลงมาอย่างกะทันหัน ในยามค่ำคืน อากาศก็หนาวเย็น เมื่อคิดถึงชีวิตมนุษย์ ก็เปรียบเสมือนสี่ฤดู คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว แม้จะยาวนานแต่ก็สั้นนัก ฉันคิดว่าฉันจะต้องจมอยู่กับความทุกข์ไปตลอดกาล แต่แล้วความเจ็บปวดก็ค่อยๆ บรรเทาลง ความสุขก็ค่อยๆ กลับคืนมา ตั้งแต่วัยเด็กจนวัยผู้ใหญ่ ในทุกย่างก้าวของชีวิต ฉันมีพ่ออยู่ในใจเสมอ

วันก่อน ลูกสาวตัวน้อยถามคุณยายว่า "คุณยายคะ คุณปู่เสียแล้ว คุณยายยังเห็นหนูอยู่ไหมคะ" คุณแม่ยิ้มอย่างใจดีและพูดเบาๆ ว่า "ค่ะ คุณปู่! คุณปู่จะคอยติดตามหนูทุกย่างก้าวเสมอ เป็นเด็กดีนะคะ เพื่อให้คุณปู่มีความสุข!"