เสียง...แห่งดินแดนแห่งความอดทน

เช่นเดียวกับชาวกวางเองก็ปรับสำเนียงเพื่อต้อนรับการอพยพเข้ามาจากทุกสารทิศ

ความหลากหลายของโทนสี

มีบางครั้งที่ฉันคิดขึ้นมาทันทีว่า นี่ยังเป็นเมืองของฉันอยู่หรือเปล่า หรือมันกลายเป็นเมืองของทุกคนไปแล้ว

สมัยก่อนตอนเด็กๆ เมืองนี้ยังคงมีลักษณะชนบทที่เข้มแข็ง เมืองอย่างทัมกีและฮอยอันยังคงถูกเรียกว่าเมือง

จากใจกลาง ดานัง มองข้ามแม่น้ำหาน ผู้คนมองเห็นเซินตราเป็นเพียงหมู่บ้านชาวประมงห่างไกล ผู้คนในใจกลางเมืองยังคงพูดถึงฮัววังว่าเป็นพื้นที่ห่างไกล นักศึกษาคนหนึ่งที่ปั่นจักรยานจากฮัววังมายังใจกลางเมืองเพิ่งเห็น "กำแพงภาษา"

สมัยนั้น ผู้คนยังคงพูดเล่นกันว่า "สาวจากเขต 3 ไม่ดีเท่าหญิงชราจากเขต 1" ถึงแม้จะเป็นเพียงเรื่องตลก แต่ก็แสดงให้เห็นว่าในสมัยนั้น แต่ละพื้นที่มีวิถีชีวิต วัฒนธรรม และชนชั้นของตนเอง ท่ามกลางหมู่บ้านชาวกวางแท้ๆ สำเนียงแปลกๆ เป็นสิ่งที่หาได้ยาก

ในแต่ละชุมชน ผู้คนต่างรู้จักชื่อกัน รู้ว่าแต่ละครอบครัวทำอะไรกันมาหลายชั่วอายุคน และแม้กระทั่งรู้ว่าเมื่อวานแต่ละครอบครัวกินอะไร ช่วงบ่าย เพื่อนบ้านจะเรียกกันให้ “แบ่งกันกิน” ปลาตุ๋น โจ๊กถั่วเขียว หรือขอยืมข้าวสาร เพราะเงินเดือนยังไม่เข้าบ้าน พวกเขารู้ว่าครอบครัวไหนเพิ่งย้ายมา ครอบครัวไหนย้ายออกไป รู้จักทุกคนและที่มาที่ไป

จากนั้นแผ่นดินทั้งหมดก็เติบโตขึ้น เปลี่ยนแปลงไปตามการพัฒนาอุตสาหกรรมและ การท่องเที่ยว เมืองต่างๆ พัฒนาอย่างรวดเร็วจนแม้แต่คนรุ่นเราก็ยังงง

ถนนหนทางเริ่มกว้างขึ้น บ้านเรือนสูงขึ้นและชิดกันมากขึ้น หมู่บ้านเล็กๆ ริมแม่น้ำเริ่มหลีกทางให้กับโรงแรม รีสอร์ท และเขตอุตสาหกรรม และผู้คนจากทั่วสารทิศหลั่งไหลเข้ามา

ชาวเหนือเข้ามา ชาวใต้ออกไป ชาวที่ราบสูงลงมา ชาวต่างชาติกลับมา เสียงเรียกขานกันก็ฟังดูแปลก ๆ ขึ้นมาทันที

ตอนแรกมีเพียงไม่กี่ครอบครัว ต่อมาก็กลายเป็นกลุ่มชนเผ่า ที่เลือกที่ดินผืนนี้เป็นบ้านหลังที่สอง ตรอกซอกซอยที่เคยคุ้นหูแต่สำเนียงชาวกว๋าง ตอนนี้กลับคึกคักไปด้วยสำเนียงต่างๆ นานา

เรียนรู้ที่จะอดทน

เมืองเริ่มปรับตัว ปรับตัวเข้ากับผู้คนที่ไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของเมือง และจากนั้น ตัวเราเองก็ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะระแวงน้อยลง

ชาวกวางเคยชินกับความดื้อรั้น แต่ตอนนี้พวกเขาเรียนรู้ที่จะอดทน เลือกคำพูด พูดช้าลง เบาลง และชัดเจนขึ้น จากที่เคยชอบโต้แย้ง พวกเขาเรียนรู้ที่จะฟังอย่างอดทนและยืดหยุ่นเพื่อยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่าง

ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ผมเข้าไปในร้านอาหารท้องถิ่นแล้วได้ยินคำว่า "ขอบคุณครับ คุณลูกค้าที่รัก!" หรือ "โอเคครับที่รัก" พวกเขาใช้ภาษาใต้แต่พูดด้วยสำเนียงกวางตุ้งแท้ๆ ผมรู้สึกว่ามันน่าสนใจดี หรือเวลาคุยกันเล็กๆ น้อยๆ เพื่อนๆ ของผมก็ยังคงพูดออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะสรุปว่า "นั่นมันก็แค่ความคิดเห็นของผม แต่ละคนก็มีวิถีชีวิตของตัวเอง" ผมเห็นบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปบ้าง...

ฉันเปลี่ยนจากความสับสนไปสู่ความภาคภูมิใจในใจลึกๆ ที่บ้านเกิดของฉันใหญ่พอที่จะต้อนรับผู้คนมากมายขนาดนี้ และได้พบเห็นจังหวะชีวิตที่เปลี่ยนไปเมื่อคนในท้องถิ่นทยอยเข้ามาและเลือกที่จะเรียนรู้แก่นแท้ของวัฒนธรรมจากทั่วทุกมุมโลกตามการหลั่งไหลเข้ามาของผู้คน

เมื่อผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เรียกบ้านเกิดของเราว่าบ้าน ผู้คนของเราก็เริ่มสร้างวิถีชีวิตใหม่ขึ้นทีละน้อย นั่นคือ การเคารพพื้นที่ ความคิดเห็น และเสรีภาพของผู้อื่น การเปลี่ยนแปลงตนเองเพื่ออยู่ร่วมกัน

เมืองแห่งคนจำนวนมากนั้นยังคงเป็นเมืองของใครคนหนึ่ง เพียงแค่เราต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับว่าเมืองนั้นไม่ได้เป็นเพียงของเสียงหรือบุคคลเพียงคนเดียวเท่านั้น

คนมักพูดถึง “คนเมือง” เป็นตัวอย่าง คือ แต่งตัวเรียบร้อย พูดจาดี เคลื่อนไหวรวดเร็ว เย็นชา และไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง

แต่แท้จริงแล้ว ความเป็นเมืองไม่ได้เป็นเพียงวิถีชีวิตของ “คนเมือง” เท่านั้น ความเป็นเมืองคือผู้ที่รู้จักปรับตัว รู้จักประสานกลมกลืนระหว่างความเป็นส่วนตัวและสาธารณะ ระหว่างอดีตและปัจจุบัน เป็นคนที่กล้าเปิดประตูรับเสียงอื่นๆ เปิดใจ และรักแม้กระทั่งสิ่งที่ยังไม่เข้าใจ เป็นคนที่เคารพในอัตลักษณ์ อนุรักษ์สิ่งที่คุ้นเคย แต่ก็เปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ

ดินดีดึงดูดนก

บางที เมื่อชาวกว๋างพูดช้าลงและยิ้มให้คนแปลกหน้ามากขึ้น นั่นแหละคือตอนที่พวกเขาค่อยๆ กลายเป็นคนเมือง บางที เมื่อเด็กไม่รู้สึกว่าสำเนียงต่างชาติแปลกอีกต่อไป นั่นแหละคือตอนที่เมืองนี้เติบโตขึ้นอย่างแท้จริง

ฉันยังจำได้เลยว่าครั้งหนึ่งฉันยืนอยู่ที่มุมจัตุรัสอย่างลังเลใจ เห็นเด็กๆ ตะโกนด้วยสำเนียงต่างๆ นานา เช่น สำเนียงเหนือ สำเนียงใต้ สำเนียงกวาง สำเนียงไหลไหล... แต่เสียงหัวเราะของพวกเขาก็ยังคงใสซื่อบริสุทธิ์อยู่ดี

เมืองนี้เคย กำลังเป็น และจะยังคงรองรับเสียงอื่นๆ อีกมากมาย และในความกลมกลืนของเสียงเหล่านั้น ไม่ว่าจะผสมปนเปกันอย่างแปลกประหลาดเพียงใดก็ตาม ฉันเชื่อว่าภาษาถิ่นกวางดาจะยังคงถูกเก็บรักษาไว้ เฉกเช่นรากที่หล่อเลี้ยงต้นไม้อย่างเงียบเชียบ...

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเมืองนี้ แม้บัดนี้จะคึกคักและใหม่เอี่ยม แต่ก็ยังคงต้อนรับผู้คนทุกคน เพราะชาว “กว๋างดั้งเดิม” เคยเป็นพเนจร เคยเป็นแขกในดินแดนแปลกตาที่บรรพบุรุษของพวกเขาได้ค้นพบ เลือดพเนจร ความกล้าหาญ ได้กลายมาเป็นลักษณะเด่นของดินแดนนี้ ทั้งมั่นคงและอดทน

บัดนี้ ทุกครั้งที่ฉันกลับมา ได้ยินเสียงใหม่ๆ ปะปนอยู่บนท้องถนน ฉันก็รู้สึกไม่กระสับกระส่ายอีกต่อไป ฉันคิดว่า นี่ไม่ใช่ธรรมชาติของ กวางนาม หรือ? ดินแดนที่เป็นทั้งประตู เป็นที่สำหรับจากไป และเป็นที่สำหรับกลับ

แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย แต่เมืองนี้ก็มีบางอย่างที่ทำให้ผู้คนอยากกลับมา ไม่ใช่เพราะเป็นของใคร แต่เพราะทุกคนทิ้งส่วนหนึ่งของตัวเองไว้ที่นี่

ตราบใดที่เรามองว่าการขยายตัวของเมืองเป็นการเดินทางของมนุษย์ จากชนบทสู่เมืองใหญ่ ละทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนเพื่อแสวงหาดินแดนใหม่ เราก็สามารถหาวิธีที่จะทำให้การขยายตัวของเมืองไม่ใช่การสูญเสียตัวตนของเรา และนั่นคือเวลาที่เรามีความมั่นใจและพร้อมที่จะยอมรับวิถีชีวิตใหม่ นั่นคือวิถีชีวิตแบบคนเมือง