មានពេលរសៀលពេលខ្ញុំដេកលើគ្រែឬស្សីនៅក្នុងផ្ទះមួយដែលមានដំបូលប្រក់ក្បឿង ស្តាប់ខ្យល់ច្រៀងតាមដើមស្មៅមុខរានហាល ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាព្រលឹងខ្ញុំស្រាលដូចខ្លែងហោះលើមេឃពណ៌ខៀវជ្រៅ។

ខ្យល់រដូវក្តៅមិនរំខាន មិនប្រញាប់។ វា​មាន​ភាព​ស្ងប់ស្ងាត់​នៃ​ជនបទ​ទន់ភ្លន់​និង​ជ្រាលជ្រៅ​។ ខ្យល់បក់កាត់វាលនីមួយៗយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ បក់បោកមែកស្រូវនីមួយៗដែលហៀបនឹងពន្លក រួចក៏បក់កាត់តាមរបងឈើគ្រញូងពណ៌ក្រហមភ្លឺ ផ្លុំកញ្ចែនៃសម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណីវៀតណាមរបស់ម្តាយខ្ញុំ ហើយជ្រុះសក់ដ៏រញ៉េរញ៉ៃរបស់កូនដែលកំពុងប្រលាក់ខ្លែង។

ខ្ញុំចាំបានថា រសៀលរដូវក្តៅ នៅពេលដែលព្រះអាទិត្យរះលើដំបូលផ្ទះ ខ្យល់បក់ពីវាលស្រែ គឺជារឿងតែមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ស្រួលជាង។ វាជ្រាបចូលគ្រប់ជ្រុងទាំងអស់ នាំមកនូវភាពត្រជាក់បន្តិច ដែលធ្វើឲ្យការគេងពេលរសៀលកាន់តែមានភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ខ្យល់​ប្រៀប​បាន​នឹង​ដៃ​ម្ដាយ​វាយ​ថ្ងាស​ថ្នមៗ លួង​លោម​ឲ្យ​គេង​លក់​ស្រួល។

កាលនោះ រដូវក្តៅត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងថ្ងៃវិស្សមកាលសាលា ដែលជាពេលវេលាដែលយើងអាចលេងបាន ដេកនៅលើច្រាំងវាលស្រែ ស្តាប់សត្វបក្សីស្រែក ដើរតាមប្រឡាយដើម្បីចាប់ត្រី និងសើចឮៗពេញសង្កាត់។ ជា​រៀង​រាល់​រសៀល ខ្យល់​បក់​បោក​បក់​មក​ជាមួយ​នឹង​សំឡេង​មនុស្ស​ស្រែក​ហៅ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ ជំហានតូចៗក៏ប្រញាប់ដើរតាមខ្លែងដែលពោរពេញដោយខ្យល់។ ខ្យល់​ប្រៀប​ដូច​ជា​ដៃគូ​កំដរ​យើង​កូន​ៗ​ពេល​យើង​ដើរ​ឆ្លង​កាត់​ជនបទ​លាយឡំ​នឹង​ក្លិន​ចំបើង​ថ្មី។

ខ្យល់រដូវក្តៅក៏នាំមកនូវការចងចាំជាច្រើនពីកុមារភាពផងដែរ។ ពេល​នោះ​ខ្ញុំ​អង្គុយ​មាត់​បង្អួច សម្លឹង​មើល​វាលស្រែ​ដ៏​ធំ​ល្វឹងល្វើយ​ក្នុង​ពន្លឺ​ពេល​ល្ងាច បេះដូង​ខ្ញុំ​សុបិន​ឃើញ​របស់​ឆ្ងាយ។ នៅពេលខ្ញុំសរសេរកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ ស្តាប់ខ្យល់បក់មកលើសក់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំកំពុងនិយាយជាមួយខ្លួនឯង។ ខ្យល់បានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យស្រឡាញ់សន្តិភាពសាមញ្ញ ស្រឡាញ់រាល់ពេលនៃការរស់នៅយឺតៗក្នុងជីវិតដ៏មមាញឹក។

ពេល​វេលា​កន្លង​ផុត​ទៅ ខ្ញុំ​ចាក​ចេញ​ពី​ភូមិ ទុក​ពេល​រសៀល​ដេក​ស្ដាប់​ខ្យល់​ច្រៀង។ ទីក្រុង​ដែល​មាន​ខ្យល់​បក់​បោក​តាម​ផ្លូវ​តូច​ៗ​មិន​មាន​ក្លិន​ក្រអូប​របស់​អង្ករ មិន​មាន​ភាព​ផ្អែម​ល្ហែម​បែប​ជនបទ។ ដូច្នេះហើយ រាល់ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ អ្វីដែលខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំបំផុត មិនមែនជាអាហារដែលធ្លាប់ស្គាល់ ឬជួបជុំមិត្តភ័ក្តិនោះទេ គឺឈរនៅកណ្តាលវាល លើកដៃស្វាគមន៍ខ្យល់រដូវក្តៅ។

ខ្យល់នោះនៅតែដូចមុន សាមញ្ញ ទន់ភ្លន់ និងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរំសាយកង្វល់ទាំងអស់ដែលប្រមូលផ្ដុំបន្ទាប់ពីការបែកគ្នាជាច្រើនខែ។ ខ្ញុំ​ដេក​លើ​ទំនប់​ម្តងទៀត មើល​ពពក​រសាត់​តាម ស្តាប់​ខ្យល់​បក់​កាត់​សក់ ហើយ​មាន​អារម្មណ៍​ស្ងប់​ស្ងាត់។

រដូវក្តៅនៅជនបទគ្មានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ គ្មានការធ្វើដំណើរដ៏ប្រណិត។ មាន​តែ​វាលស្រែ​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់ ខ្យល់​បក់​បោក​ក្លិន​ផែនដី សំណើច​របស់​កុមារ និង​សំឡេង​ត្រអក​ក្រោម​ដើម​ឈើ វាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សចងចាំជារៀងរហូត។

ខ្យល់​រដូវ​ក្ដៅ​មិន​ដែល​ចាស់​ឡើយ ព្រោះ​រាល់​ពេល​ដែល​វា​បក់​មក វា​រំលេច​នូវ​អារម្មណ៍​ប្លែក​ៗ និង​ពិត​ប្រាកដ​ណាស់។ វា​គឺ​ជា​ការ​ហៅ​របស់​ស្រុក​កំណើត​, ការ​វាយ​ដំ​នៃ​កុមារ​ភាព​, កន្លែង​សន្តិភាព​ក្នុង​ពាក់​ក​ណ្តា​ល​នៃ​ជីវិត​មមាញឹក​។ អ្នក​ណា​ដែល​ធ្លាប់​រស់​នៅ​ជនបទ មាន​បទពិសោធន៍​រដូវ​ក្ដៅ​ពេញ​ដោយ​ខ្យល់​ពី​វាល​ស្រែ​នឹង​យល់​ថា​ជា​អារម្មណ៍​ពិសិដ្ឋ​ពិបាក​ដាក់​ឈ្មោះ។

រាល់ពេលរដូវក្តៅចូលមកដល់ បេះដូងខ្ញុំពោរពេញដោយក្តីនឹករលឹកចំពោះស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ សម្រាប់ពេលរសៀលដែលមានខ្យល់បក់ ឃើញរូបម្តាយខ្ញុំឈរនៅវាលស្រែ និងស្នាមញញឹមដ៏ស្រទន់របស់គាត់នៅពេលគាត់កំពុងទំពាបបរនៅមុខផ្ទះ។ ទោះបីវាគ្រាន់តែជាខ្យល់បក់ក៏ដោយ វាគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបំផ្ទុះនូវអនុស្សាវរីយ៍ទាំងមូល។ ពេលឆ្លងកាត់កុមារភាពរបស់ខ្ញុំ ខ្យល់មានពេលវេលាដើម្បីបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលពិបាកនឹងរលត់។

ប្រភព៖ https://baogialai.com.vn/gio-dong-mua-ha-post320347.html