วันที่ฉันขอกลับบ้านเกิด ลูกชายก็พยายามจะห้ามฉันไว้ แต่ลูกสะใภ้กลับยิ้มและพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจฉันเย็นชา

อุทิศความรักและเงินบำนาญทั้งหมดให้กับลูกๆ

ฉันกับสามีแต่งงานกันมา 30 ปีแล้ว และเก็บเงินไว้บ้าง แต่พอลูกชายกับลูกสะใภ้แต่งงานกัน เราก็เอาเงินทั้งหมดไปงานแต่งงานและช่วยลูกซื้อบ้าน ถึงแม้เราจะใช้เงินเก็บทั้งหมดไปตลอดหลายปี แต่การได้เห็นลูกชายตั้งรกรากและมีลูกทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันคุ้มค่า

หลังจากลูกชายแต่งงาน ฉันพยายามไปบ้านเขาหลายครั้งเพื่อดูแลลูกสะใภ้ที่กำลังตั้งครรภ์ แต่ทุกครั้งก็ถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ สามีบอกว่าฉันกังวลมากเกินไปจนสร้างปัญหาให้ตัวเอง เขาคิดว่าถ้าลูกสะใภ้ต้องการอะไร เธอก็จะมาหาเขาเองโดยไม่ต้องรีบร้อน

ถึงแม้ฉันจะบอกว่า “ลูกๆ โชคดี อย่าทำงานหนักเพื่อพวกเขาเหมือนม้าหรือวัว” แต่ฉันก็ยังอดกังวลไม่ได้ ฉันเฝ้ารอวันที่ลูกๆ หลานๆ จะได้อยู่ใกล้ๆ โชคดีที่ลูกชายไม่ทำให้ฉันผิดหวัง พอลูกสะใภ้ใกล้คลอด ลูกชายก็พูดขึ้นและบอกให้ฉันไปดูแลเธอและหลาน

ฉันแบกสัมภาระที่เตรียมไว้แล้วรีบไปบ้านลูกชาย พอมาถึงก็เริ่มทำงานทันที ตั้งแต่ซักผ้า ทำอาหาร ไปจนถึงทำความสะอาดบ้าน ฉันดูแลทุกอย่างเอง ลูกสะใภ้คลอดลูกชายตัวน้อยน่ารัก ฉันมีความสุขและยิ้มแย้มตลอดทั้งวัน กอดเขาไว้แน่น ไม่อยากปล่อยเขาไป ตั้งแต่นั้นมาฉันก็กลายเป็นแม่บ้านอิสระให้กับครอบครัวลูกชาย และยังช่วยสมทบเงินเดือนให้ด้วย

วันเวลาผ่านไปอย่างมั่นคง หลานชายของฉันโตขึ้น และค่าใช้จ่ายของเราก็เพิ่มขึ้น โชคดีที่ฉันกับสามีมีเงินบำนาญเพียงพอต่อการเลี้ยงดูครอบครัวลูกชาย

หัวใจมนุษย์เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

เพียงแต่คนเรามันคาดเดาไม่ได้ ยิ่งคุณปฏิบัติต่อพวกเขาดีเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งเอาเปรียบคุณมากขึ้นเท่านั้น ลูกชายกับลูกสะใภ้ของฉันเรียกร้องเงินจากเรามากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะลูกสะใภ้ที่มักจะบ่นเรื่องความยากจนอยู่เสมอ

เห็นลูกชายทำงานหนัก ออกนอกบ้านแต่เช้า กลับบ้านดึก ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความต้องการของลูกสะใภ้เสมอ ไม่อยากให้ลูกสะใภ้มาทำให้ลูกชายลำบาก ฉันคิดว่าการเสียสละของฉันจะได้รับความขอบคุณจากลูกสะใภ้ แต่จู่ๆ ลูกชายก็ยิ่งทำตัวแย่มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าควรหยุดเมื่อไหร่

พอลูกสะใภ้เห็นว่าเราเพิ่งได้รับเงินบำนาญ ลูกสะใภ้ก็เอาใจใส่ขึ้นมาทันที บางครั้งก็ล้างผลไม้ บางครั้งก็ช่วยงานบ้าน ดูกระตือรือร้นมากจนฉันเองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยนัก

จริงอยู่ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากเอาใจใส่ลูกสะใภ้อย่างสุดกำลัง ลูกสะใภ้ก็เข้าประเด็นทันที เธอบอกเราว่าอยากมีลูกคนที่สอง แต่บ้านหลังปัจจุบันคับแคบเกินไป เธอกับสามีเลยวางแผนย้ายไปอยู่บ้านที่กว้างขวางกว่า เธอยังถามด้วยว่าเราเก็บเงินได้เท่าไหร่ และเราพอจะช่วยเธอกับสามีได้บ้างหรือเปล่า

พอได้ยินแบบนี้ฉันก็เริ่มคิด เรามีเงินเกือบพันล้าน เงินก้อนนี้มาจากการขายนาข้าวทั้งหมดและสวนครึ่งหนึ่งในชนบทเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนที่ฉันตัดสินใจไปอยู่กับครอบครัวลูกชาย สามีฉันอยู่ต่อและทำไร่ทำนาไม่ได้แล้ว เราวางแผนไว้ว่าจะใช้เป็นเงินเกษียณ แต่พอลูกสะใภ้ถามตรงๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ ฉันเลยบอกว่า "ตอนพวกคุณแต่งงานกัน พ่อแม่ก็ใช้เงินเก็บทั้งหมดไปจ่ายค่าแต่งงาน แล้วให้เงิน 500 ล้านซื้อบ้าน หลายปีที่ผ่านมา เงินบำนาญที่คุณได้รับ พ่อแม่ก็เอาไปใช้จ่ายกับคุณและหลานๆ จนถึงตอนนี้เราเก็บเงินได้แค่เกือบ 200 ล้าน วางแผนไว้เผื่อเจ็บป่วยในอนาคต ถ้าพวกคุณสองคนจำเป็นต้องใช้เงินด่วน ก็เอาไปใช้เถอะ"

วัยชราที่ผิดหวัง

พอฉันพูดจบ สีหน้าของลูกสะใภ้ก็ดูไม่ดีนัก เธอโบกมือ “200 ล้านยังน้อยไปนะคะแม่ แม่ขายที่ดินในชนบทให้พวกเราซื้อบ้านใหม่ได้ไหมคะ พ่อมาอยู่กับพวกเราที่นี่ก็ได้ค่ะ”

ฉันสับสนมาก ตอนนี้เราขายบ้านเก่าที่ชนบทไปแล้ว ถ้าฉันกับภรรยาไม่ถูกกับลูกสะใภ้ แล้วอยากกลับไปอีกก็คงไม่มีที่อยู่เหลืออยู่เลย ยิ่งไปกว่านั้น สามีฉันก็ไม่ถูกกับลูกชายเหมือนกัน การอยู่ไกลกันก็โอเค แต่การอยู่ด้วยกันหมายถึงการต้องคุยกันทั้งวัน ฉันเลยไม่เห็นด้วยและปฏิเสธไปตรงๆ ลูกสะใภ้ถอนหายใจ สีหน้าไม่มีความสุข สีหน้าหม่นหมองทั้งวัน ไม่พูดกับฉันสักคำ

คืนนั้น ฉันได้ยินลูกสะใภ้โทรหาแม่ของเธอและบอกว่าเธอต้องการซื้อบ้านหลังใหม่ แต่พ่อแม่สามีให้เงินเธอแค่ 200 ล้านดอง และไม่ยอมขายที่ดินในชนบท เธอยังบอกอีกว่าคิดว่าเรามีเงินเยอะเพราะเงินบำนาญสูง แต่จู่ๆ เราก็เหลือเงินไม่มากนัก

พอได้ยินคำพูดของลูกสะใภ้แล้ว ฉันก็ผิดหวังมาก เราเป็นพ่อแม่ของคุณ ไม่ใช่ธนาคารส่วนตัวของคุณ คุณคิดว่าจะถอนเงินเมื่อไหร่ก็ได้เหรอ?

ฉันไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ฉันจึงรีบเก็บของแล้วกลับไปอยู่ชนบทกับสามี เช้าวันรุ่งขึ้น ลูกชายเห็นว่าฉันอยากกลับบ้าน เลยพยายามห้าม แต่ลูกสะใภ้ยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอยากกลับบ้านก็ปล่อยฉันกลับบ้านไปเถอะ อากาศในชนบทสดชื่น อบอ้าวน้อยกว่าในเมือง แถมยังดีต่อสุขภาพด้วย เธอคงคิดถึงเขาเหมือนกัน"

คุณพูดเหมือนเป็นห่วงฉัน แต่ฉันรู้ว่าที่จริงแล้วเป็นเพราะฉันไม่ได้ตกลงขายที่ดินในชนบทให้คุณซื้อบ้านใหม่ เอาล่ะ ในชีวิตจริง ๆ แล้วคุณต้องใช้ชีวิตเพื่อตัวเองให้มากกว่านี้!