อุทิศความรักและเงินบำนาญทั้งหมดให้กับลูกๆ

ฉันและสามีแต่งงานกันมา 30 ปีแล้ว และมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่เมื่อลูกชายและลูกสะใภ้ของเราแต่งงานกัน เราก็ใช้เงินทั้งหมดนั้นไปจัดงานแต่งงานและช่วยลูกซื้อบ้าน แม้ว่าเราจะใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มีมาหลายปีในการเห็นลูกชายของเราเติบโตและมีลูก แต่เราก็รู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่า

หลังจากที่ลูกชายของฉันแต่งงาน ฉันก็ขอให้เขามาบ้านลูกชายของฉันเพื่อดูแลลูกสะใภ้ที่กำลังตั้งครรภ์อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งฉันก็ได้รับการปฏิเสธอย่างสุภาพ สามีบอกว่าฉันกังวลมากเกินไป และทำให้เกิดปัญหาแก่ตัวเอง เขาคิดว่าถ้าลูกสะใภ้ต้องการอะไรก็จะมาหาเขาเอง ไม่ต้องรีบร้อน

แม้จะมีคำกล่าวไว้ว่า “เด็กโชคดีที่มีลูก อย่าทำงานเหมือนม้าหรือวัวเพื่อลูก” แต่ฉันก็ยังอดกังวลไม่ได้ ฉันคิดถึงวันเวลาที่ลูกๆ หลานๆ ของฉันอยู่รวมกันรอบตัวฉัน โชคดีที่ลูกชายของฉันไม่ทำให้ฉันผิดหวัง เมื่อลูกสะใภ้ของฉันกำลังจะคลอด ลูกชายของฉันก็พูดขึ้นและบอกให้ฉันไปดูแลเธอและลูกน้อย

ฉันถือสัมภาระที่เตรียมไว้แล้วรีบไปบ้านลูกชาย พอมาถึงก็ลงมือทันที ตั้งแต่ซักผ้า ทำอาหาร ไปจนถึงทำความสะอาดบ้าน ฉันดูแลทุกสิ่งทุกอย่าง ลูกสะใภ้ของฉันคลอดลูกชายออกมาแข็งแรงดี ฉันมีความสุขมากและยิ้มตลอดทั้งวันโดยกอดเขาไว้ในอ้อมแขนและไม่ต้องการปล่อยเขาไป ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็กลายเป็นแม่บ้านฟรีให้กับครอบครัวลูกชาย และยังจ่ายเงินเดือนโดยสมัครใจอีกด้วย

วันเวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง หลานก็เติบโตขึ้น และค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน โชคดีที่ฉันและสามีมีเงินบำนาญซึ่งเพียงพอที่จะดูแลครอบครัวลูกชายของเราได้

หัวใจมนุษย์เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

มันเป็นเพียงจิตใจของคนมันไม่อาจคาดเดาได้ ยิ่งคุณปฏิบัติต่อพวกเขาดีเท่าใด พวกเขาก็จะยิ่งเอาเปรียบคุณมากขึ้นเท่านั้น ลูกชายและลูกสะใภ้ของฉันก็ยิ่งเรียกร้องเงินจากเราเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะลูกสะใภ้ก็มักจะบ่นถึงความยากจนและความลำบากอยู่เสมอ

เมื่อเห็นว่าลูกชายขยันขันแข็ง เช่น ออกเช้าและกลับบ้านดึก ฉันก็พยายามทำตามคำขอของลูกสะใภ้เสมอ ไม่อยากให้เธอทำให้ลูกชายต้องลำบาก ฉันคิดว่าการเสียสละของฉันจะได้รับความขอบคุณจากลูกสะใภ้ของฉัน โดยไม่คาดคิดกลับทำให้เด็กเกิดความโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าควรหยุดเมื่อใด

พอลูกสะใภ้เห็นว่าเราเพิ่งได้รับเงินบำนาญ จู่ๆ ลูกสะใภ้ก็กลายเป็นคนกระตือรือร้นขึ้นมา บางครั้งก็ล้างผลไม้ บางครั้งก็ช่วยทำงานบ้าน ดูกระตือรือร้นมากจนฉันเองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยนัก

แน่นอนว่าไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบ ลูกสะใภ้ก็เข้าประเด็นทันที เธอเล่าให้ฉันฟังว่าเธออยากมีลูกคนที่สอง แต่บ้านปัจจุบันคับแคบเกินไป ดังนั้นเธอกับสามีจึงวางแผนย้ายไปอยู่ในบ้านที่กว้างขวางกว่านี้ แล้วถามเราว่าเรามีเงินออมเหลือเท่าไร สามารถเลี้ยงดูภรรยาและลูกได้บ้างหรือเปล่า?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉันก็เริ่มคิด เรามีเงินเกือบ 1 พันล้านดอง เงินนี้ได้มาจากการขายนาข้าวทั้งหมดและสวนครึ่งหนึ่งในชนบทเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนที่ฉันตัดสินใจไปอยู่กับครอบครัวของลูกชาย สามีของฉันยังอยู่ต่อและไม่สามารถทำไร่ได้อีกต่อไป เราวางแผนจะใช้มันเป็นเงินเกษียณ แต่ตอนนี้ลูกสะใภ้ถามตรงๆ ฉันก็อดช่วยไม่ได้ ฉันเลยบอกว่า “ตอนพวกคุณแต่งงานกัน พ่อแม่ของคุณใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อจ่ายค่าแต่งงาน และให้เงินคุณ 500 ล้านเพื่อซื้อบ้าน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เงินบำนาญที่คุณได้รับทั้งหมด พ่อแม่ของคุณก็ใช้ไปเพื่อดูแลคุณและหลานๆ จนถึงตอนนี้ เราเก็บเงินได้แค่ 200 ล้านเท่านั้น โดยตั้งใจจะเก็บไว้ใช้ยามเจ็บป่วยในอนาคต ถ้าพวกคุณสองคนต้องการเงินด่วน ก็เอาไปใช้ซะ”

ความผิดหวังในวัยชรา

พอฉันพูดจบ หน้าลูกสะใภ้ของฉันก็เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดขึ้นมาทันที เด็กน้อยโบกมือ “200 ล้านยังน้อยไปนะแม่ แม่จะขายที่ดินในชนบทแล้วให้เงินเราซื้อบ้านหลังใหม่ได้ไหม พ่อสามารถมาอยู่ที่นี่กับเราได้เหมือนกัน”

ฉันสับสนมากเลย ถ้าตอนนี้เราขายบ้านหลังเก่าที่ชนบทไป ฉันกับภริยาคงไม่ถูกชะตากับลูกสะใภ้แน่ และถ้าจะกลับไปอยู่ก็คงไม่เหลือที่อยู่อีกแล้ว ยิ่งกว่านั้นสามีของฉันก็ไม่เข้ากันได้กับผู้ชาย การอยู่ห่างไกลกันนั้นดี แต่การอยู่ด้วยกันทำให้เราคุยกันตลอดทั้งวัน ฉันจึงไม่เห็นด้วย ขอปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ลูกสะใภ้ถอนหายใจ สีหน้าไม่มีความสุข ใบหน้าเศร้าหมองไปทั้งวัน เธอไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ

คืนนั้นฉันได้ยินลูกสะใภ้โทรหาแม่ของเธอบอกว่าอยากซื้อบ้านหลังใหม่แต่พ่อแม่สามีให้มาแค่ 200 ล้านเท่านั้น และบอกให้เธอขายที่ดินในชนบท แต่เธอไม่ยอมขาย ลูกชายของฉันยังบอกว่าเขาคิดว่าเรามีเงินเยอะเพราะเรามีเงินบำนาญสูง แต่ที่น่าแปลกใจคือเรากลับไม่มีเงินเหลือมากนัก

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสะใภ้ ฉันก็รู้สึกผิดหวังมาก เราคือพ่อแม่ของคุณ ไม่ใช่ธนาคารส่วนตัวของคุณ คุณคิดว่าคุณสามารถถอนเงินเมื่อไรก็ได้ที่คุณต้องการใช่ไหม?

ฉันไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ฉันจึงรีบเก็บของและกลับบ้านเกิดไปอยู่กับสามี เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเห็นว่าฉันอยากจะกลับบ้าน ลูกชายก็พยายามห้ามฉันไว้ แต่ลูกสะใภ้ก็ยิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณอยากกลับบ้าน ก็ปล่อยฉันกลับบ้านไปเถอะ อากาศในชนบทสดชื่น อบอ้าวน้อยกว่าในเมือง แถมยังดีต่อสุขภาพด้วย เธอคงคิดถึงเขาเหมือนกัน”

คุณพูดเหมือนกับว่าคุณเป็นห่วงฉัน แต่ฉันรู้ว่าจริงๆ แล้วมันเป็นเพราะฉันไม่ยอมขายที่ดินในชนบทเพื่อให้คุณซื้อบ้านใหม่ เอาล่ะในชีวิตเราต้องใช้ชีวิตเพื่อตัวเราเองมากขึ้น!