តើក្មេងៗស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការនិយាយអរគុណ ឬខ្ញុំពិបាក?

រឿងរ៉ាវនៃការដឹងគុណត្រូវបានប្រាប់ដោយលោកស្រី Nguyen Thi Thuong ឪពុកម្តាយដែលកូនរបស់គាត់រៀនថ្នាក់ទី 9 នៅទីក្រុងហូជីមិញ និងថតដោយអ្នកយកព័ត៌មាន Tuoi Tre Online ។

Trẻ ngại nói cám ơn hay do tôi khó tính? - Ảnh 1.

“ថ្ងៃនោះកូនខ្ញុំបានទៅជាមួយមិត្តភ័ក្តិមួយក្រុមដើម្បីចូលរួមកម្មវិធីសិក្សាក្រៅម៉ោងដែលរៀបចំដោយសាលា។ ចប់ហើយសិស្សទាំង១៥នាក់មិនត្រឡប់មកវិញភ្លាមៗទេ តែបានទៅហាងកាហ្វេក្បែរសាលា។ ខ្ញុំទៅយកកូនតែគាត់មិនទាន់ត្រលប់មកវិញទេ ទើបខ្ញុំតាមកូនទៅហាងកាហ្វេ។

នៅតាមហាង ក្មេងៗខ្លះត្អូញត្អែរពីភាពអត់ឃ្លាន ប៉ុន្តែលុយដែលពួកគេយកមកគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តែភេសជ្ជៈប៉ុណ្ណោះ។ ឃើញដូច្នោះខ្ញុំក៏និយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែកុម្ម៉ង់គុយទាវឬនំមកញ៉ាំ ខ្ញុំនឹងព្យាបាលអ្នក»។ ឮដូច្នេះក្រុមទាំងមូល«បាទ!បាទ!»។ បន្តបន្ទាប់ ញ៉ាំអាហារយ៉ាងរំភើប។ ពេលកំពុងញ៉ាំ ក្មេងៗជជែកគ្នាលេងយ៉ាងមានចលនា។ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែរ។

ប៉ុន្តែភាពរីករាយនោះមិនបានស្ថិតស្ថេរយូរទេ។

បន្ទាប់ពីញ៉ាំរួច ក្មេងៗក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ កុមារខ្លះទៅដោយសេវាជិះសេះ ខណៈខ្លះទៀតត្រូវបានឪពុកម្តាយទទួលយក។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅមាត់ទ្វារ។ សិស្សប្រុសស្រី ១៤ នាក់ ដើរចេញម្តងមួយៗ ស្ងប់ស្ងាត់ និងតែងខ្លួន។ គ្មានកុមារណាម្នាក់ក្រាបទូលខ្ញុំទេ។ គ្មានកូនណានិយាយអរគុណខ្ញុំទេ។

ខ្ញុំពិតជារន្ធត់ចិត្តបន្តិចចំពោះទង្វើរបស់ក្មេងប្រុសស្រីអាយុ ១៥ឆ្នាំ។ ពេលញ៉ាំបាយយប់នោះ ខ្ញុំបាននិទានរឿង និងដាស់តឿនកូនប្រុសខ្ញុំឲ្យប្រព្រឹត្តិអំពើល្អ ត្រូវចេះនិយាយពាក្យអរគុណ និងសុំទោស។ អ្នកត្រូវឱនក្បាលពេលជួបមនុស្សពេញវ័យ... ប្តីខ្ញុំនិយាយថា៖ «ពួកគេគ្រាន់តែជាក្មេងៗ ហេតុអ្វីបានរំខាន? ពួកគេគ្មានកំហុស»។

ខ្ញុំមិនយល់ស្របនឹងទស្សនៈរបស់ប្តីខ្ញុំទេ កូនទាំងអស់មានអាយុ ១៥ឆ្នាំ មិនមែនកូនទៀតទេ។ មិនថាក្នុងក្រុមនោះមានសិស្សពូកែច្រើន មានកូន២នាក់ដែលពូកែគ្រប់មុខវិជ្ជា តែងតែជាសិស្សគំរូគ្រប់ថ្នាក់។

តើសិស្សសព្វថ្ងៃចេះតែរៀនទេ? តើវាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកគ្រាន់តែសិក្សាឱ្យបានល្អទេ?

ឬខ្ញុំគ្រាន់តែរើសអើង?”។

តើប្រិយមិត្តយល់យ៉ាងណាដែរ ចំពោះរឿងរ៉ាវខាងលើ? សូមផ្ញើមតិ និងរឿងរ៉ាវរបស់អ្នកមកកាន់អាសយដ្ឋាន [email protected]។